نتایج دو روش درمانی داروی ریتوکسیماب و طحال‌برداری در بیماران پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایمیون مزمن بیمارستان کودکان مفید

چکیده سابقه و هدف مدیریت بهینه ITP مزمن در گروه سنی کودکان به لحاظ عوارض دراز مدت درمان خصوصاً سپیس، همیشه مد نظر محققان بوده است. هدف این پژوهش، شناسایی نتایج درمانی اسپلنکتومی و ریتوکسیماب در این بیماران بود. مواد و روش‌ها در یک مطالعه توصیفی، پرونده بیماران با تشخیص اولیه ITP مزمن از سال 1380 الی 1391 انتخاب شدند. متغیرها شامل جنسیت، سن در زمان دریافت ریتوکسیماب یا اسپلنکتومی، پاسخ به ریتوکسیماب یا اسپلنکتومی، عوارض درمان، واکسیناسیون قبل از اسپلنکتومی و آنتی‌بیوتیک پروفیلاکتیک بودند. اطلاعات استخراج شده توسط نرم‌افزار EXCEL و5/11 SPSS تحلیل شدند. یافته‌ها بیماران  ITP مزمن 39 مورد، 18 مونث و 21 مذکر بودند. 17(5/43%) بیمار داروی ریتوکسیماب با دوز mg/m2 375 و mg/m2 100 در 1 تا 9 نوبت دریافت کرده بودند. 3(6/17%) بیمار از گروه اول پاسخ کامل (پلاکت  بالای 100000) داشتند. تب و پان‌سیتوپنی در دو بیمار مشاهده شد. بیماراول با درمان حمایتی تب، درمان را ادامه داد. بیمار دیگر پس از دریافت نوبت دوم ریتوکسیماب، دچار پان‌سیتوپنی شدید شد ولی پس از 7 ماه بهبود یافت. ۶ بیمار(15%) طحال‌برداری شدند و 4 (7/66%) مورد پاسخ کامل دادند. ۵ مورد (85%) واکسیناسیون کامل قبل از طحال‌برداری داشتند. هیچ موردی از سپسیس و ترومبوز وجود نداشت. نتیجه گیری شاید تعداد کم بیماران طحال‌برداری شده در این مطالعه ناشی از توانایی درمان‌های دارویی اعم از ریتوکسیماب برای اجتناب از اسپلنکتومی باشد و ریتوکسیماب می‌تواند در شرایطی که در دسترس باشد، حتی جایگزین موارد طحال‌برداری شود. مطالعه‌های آینده‌نگر با تعداد بیشتر بیماران و چند مرکزی جهت نتیجه‌گیری نهایی توصیه می‌شود.