موافقت‌نامه‌های نزاکتی از منظر حقوق بین‌الملل

بیش از یک قرن است که دولت‌ها در جهت رسیدن به اهداف مشخص و همکاری بین‌المللی اقدام به انعقاد توافق‌های غیر‌حقوقی(نزاکتی) می‌نمایند. دولت‌ها در این توافق‌ها به دنبال تعهدات حقوقی نیستند، اما در عین حال مایلند در چارچوب آن‌ها تعهدات سیاسی یا اخلاقی را بپذیرند و با طرف‌های خود همکاری کنند. عامل تعیین‌کننده در ارزیابی اینکه سندی توافق حقوقی است یا نزاکتی، قصد طرف‌ها مبنی بر ایجاد حقوق و تعهدات حقوقی میان خود است. چنین قصدی از طریق تفسیر متن، اوضاع‌و‌احوال زمان انعقاد و بررسی سایر نشانه‌ها کشف می‌شود. اگرچه انعقاد توافق‌های نزاکتی در حقوق بین‌الملل ممنوع نیست، لیکن به دلیل ماهیت غیر‌حقوقی، مقررات بین‌المللی به‌ویژه حقوق معاهدات بر آن‌ها اعمال نمی‌شود. البته استفاده از برخی مقررات حقوق معاهدات از سوی طرف‌های توافق یا نهادهای ثالث تا جایی که با ماهیت غیر‌حقوقی و غیر‌الزامی آن‌ها مغایرت نداشته باشد امکان‌پذیر است.