مهارکننده‌های انعقادی در بیماران مبتلا به تالاسمی

چکیده سابقه و هدف بیماری تالاسمی یک کم خونی ارثی با درمان تزریق خون مزمن می‌باشد. یکی از عوارض این بیماری، حوادث ترومبوآمبولیک است که اغلب به صورت تحت حاد می‌باشد. در این مطالعه میزان فعالیت پروتئین‌های مهارکننده‌ انعقادی در این بیماران بررسی شده است. مواد و روش‌ها در یک مطالعه توصیفی با نمونه‌گیری سرشماری، بیماران تالاسمی مراجعه‌کننده به درمانگاه بیماران بزرگسال تالاسمی تهران بررسی شدند. سطح پروتئین‌های C ، S و آنتی‌ترومبین III اندازه‌گیری شد و با 110 فرد طبیعی به عنوان گروه کنترل(که از نظر سنی و جنسی با گروه بیماران ما منطبق بودند) مقایسه گردید. جهت تحلیل نتایج از نرم‌افزار 16 SPSS و آزمون‌های کای‌دو، t-test و پیرسون با ضریب اطمینان 95% استفاده شد. یافته‌ها 127 بیمار تالاسمی با میانگین سنی 4/29(6/10 SD =) سال و در گروه کنترل با میانگین 13/27 (8/8 SD =) سال بررسی شدند. 7 نفر(5/5% کل بیماران) سابقه ترومبوز داشتند که 2 نفر تالاسمی ماژور و 5 بیمار تالاسمی اینترمدیا بودند و همگی اسپلنکتومی شده بودند. پروتئین C در 1/61% ، پروتئین S در 67% و مقدار آنتی‌ترومبین III در 5/22% از مبتلایان به تالاسمی کاهش داشت. بین مقادیر پروتئین‌های ضد انعقادی در بیماران تالاسمی و گروه کنترل اختلاف قابل توجه و معنی‌داری مشاهده شد(001/0 (p=. نتیجه گیری در این مطالعه پروتئینC وS و آنتی‌ترومبین‌III به عنوان شاخص‌های مهارکننده‌های انعقادی بررسی شدند که در مقایسه با گروه کنترل، متوسط مقدار فعالیت این فاکتورها در بیماران تالاسمی کاهش قابل ملاحظه‌ای را نشان داد و می‌تواند توجیه‌کننده استعداد ابتلا به بیماری‌های ترومبوتیک در این گروه از بیماران باشد. کلمات کلیدی: ترومبوفیلی، تالاسمی، پروتئین C ، پروتئین S ، آنتی‌ترومبین III