مهارت‌های ارتباطی دانشجویان پرستاری با بیماران در دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه

مقدمه: مهارت­‌های ارتباطی به عنوان یک بخش مهم و ضروری در ارائه خدمات پرستاری شناخته شده است و ارتباطات غیرمؤثر به عنوان یک مانع قدرتمند در مراقبت سلامت محسوب می­‌شود. هدف از مطالعه حاضر تعیین وضعیت مهارت‌­های ارتباطی دانشجویان پرستاری با بیماران بود. روش ها: این پژوهش توصیفی - مقطعی در میان 200 نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه در سال 1393 به روش نمونه­ گیری در دسترس انجام گرفت. ابزار گردآوری داده­‌ها پرسشنامه استاندارد شامل دو بخش جمعیت شناختی و گویه­ های خودارزشیابی مهارت‌­های برقراری ارتباط دانشجو با بیمار بود. تجزیه و تحلیل داده‌­ها با استفاده از نرم افزارآماری SPSS و با بهره ­گیری از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار تحلیلی (مربع کای، و همبستگی پیرسون) در سطح معنی­داری 0/05 انجام گرفت. یافته ها: 54 درصد از دانشجویان دختر، 13/1 درصد متأهل و 79/4 درصد بومی استان کرمانشاه بودند. 85/1 درصد از  شرکت­ کنندگان از نظر مهارت­‌های ارتباطی ضعیف و 14/9 درصد متوسط بودند. نتایج نشان داد که بین مهارت­ های ارتباطی با جنسیت (0/002>P)، وضعیت تاهل (0/024>P) و سال تحصیلی دانشجویان (0/001>P) ارتباط معنی ­داری وجود دارد و میانگین نمرات مهارت‌­های ارتباطی در دانشجویان دختر از پسر بیشتر بود. نتایج نشان داد که به ترتیب 50/3، 37/6، 41/2، 34/7، 51/5 و 41/71 درصد دانشجویان از حداکثر نمره قابل اکتساب برای حیطه‌­های شروع آگاهانه، مهارت­‌های کلامی و غیرکلامی ارتباط، هماهنگی بیرونی و درونی، احترام به مددجو، پذیرش غیرمشروط مددجو و نمره کلی پرسشنامه مهارت­‌های ارتباطی را دریافت کردند. نتیجه گیری: با توجه به یافته ­های مطالعه حاضر وضعیت مهارت­های ارتباطی در میان دانشجویان نامطلوب بود و بیشترین ضعف مهارت­ های ارتباطی در حیطه­ های مهارت­ های کلامی و غیرکلامی ارتباط و هم چنین احترام به مددجو بود، که این ضعف می ­تواند مانع از برقراری ارتباط مؤثر با بیماران شود.