مقایسۀ کاربرد ابزار‌های انسجام در بیان نوشتاری دانش‌آموزان عادی و دارای اختلالات یادگیری فارسی زبان شهر تهران

هدف: در پژوهش حاضر، بیان نوشتاری دانش­آموزان عادی و دانش‌آموزان دارای اختلال یادگیری فارسی­زبان شهر تهران با توجه به استفاده از ابزارهای مختلف انسجام مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته­است. روش: طرح تحقیق از نوع پژوهش­های پس­رویدادی (علّی– مقایسه‌ای) است. رویکرد زبان­شناسی اتخاذ شده رویکردی نقش­گرا است و نظریه هلیدی و متیسون (2004) برای تحلیل داده­های گرد­آوری شده استفاده شده است. نمونه آماری مورد بررسی، 25 دانش­آموز پسر دارای اختلال یادگیری و 25 دانش­آموز پسر عادی 10 تا 12 ساله بودند. ابزار مورد استفاده، 3 خرده­آزمون (خوانداری، تصویری، و شنیداری) محقق­ساخته بود. یافته­ها: پس از استخراج فراوانی ابزار­های مختلف انسجام، با استفاده از آمار توصیفی داده­ها توصیف شدند و سپس با استفاده از تحلیل واریانس چندمتغیره معناداری اختلاف مشاهده شده بین دانش­آموزان عادی و دانش­آموزان دارای اختلال یادگیری مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت. نتیجه­گیری: نتایج نشان می­دهد که در سطح 05/0 =αاختلاف مشاهده شده بین دو گروه در کاربرد همۀ انواع ابزارهای انسجام معنادار بوده است.