مقایسۀ اثر یک دوره تمرینات مقاومتی- پاروزنی با تمرینات پاروزنی بر برخی ویژگی‌های فیزیولوژیکی و عملکردی پاروزنان زن نخبۀ دارگون بت

افزایش همزمان قدرت و استقامت از عوامل اساسی رسیدن پاروزنان به اوج عملکرد است. هدف اصلی این‌ تحقیق مقایسۀ اثر‌ هشت هفته تمرین مقاومتی- پاروزنی با تمرینات پاروزنی بر  برخی ویژگی‌های فیزیولوژیکی و عملکردی پاروزنان بود. بدین منظور شانزده نفر از پاروزنان دختر دراگون بت  به‌صورت هدفمند انتخاب و به دو گروه تمرینات مقاومتی- پاروزنی (9  n=) و تمرینات پاروزنی (7n=) تقسیم شدند. پاروزنان گروه ترکیبی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه 120- 90 دقیقه در تمرینات پاروزنی به‌همراه تمرینات مقاومتی شرکت کردند. گروه پاروزنی در همین زمان فقط به تمرینات پاروزنی پرداختند.  توان بی‌هوازی  بالاتنه،‌ حداکثر اکسیژن مصرفی، قدرت پنجه،‌ یک تکرار بیشینۀ حرکات پرس سینه و پارو و عملکرد پاروزنی ۵۰۰ متر قبل و پس از دورۀ تمرینی اندازه‌گیری شد. به‌منظور مقایسۀ تغییرات بین دو گروه از روش آماری کوواریانس استفاده شد. سطح معناداری برابر با 05/0 در نظر گرفته شد. حداکثر توان بی‌هوازی بالاتنه و حداکثر اکسیژن مصرفی (به‌ترتیب 40 و 23 درصد) در گروه ترکیبی‌ افزایش نشان داد که نسبت به گروه کنترل  معنادار بود )001/0 = (P. قدرت پنجه در  گروه‌  ترکیبی‌ نسبت به گروه کنترل تغییر معناداری نیافت )1/0 = (P. در مقادیر یک تکرار بیشینۀ حرکات پرس سینه و پارو در گروه  ترکیبی‌ (به‌ترتیب 36 و 16 درصد) افزایش و  بهبود شایان ملاحظه‌ای در زمان پاروزنی 500 متر در گروه ترکیبی (5 /17 درصد ) نسبت به گروه پاروزنی حاصل شد )02/0 = (P. به‌نظر می‌رسد شرکت در تمرینات مقاومتی به‌همراه تمرینات پاروزنی می‌‌تواند با افزایش توان هوازی، توان بی‌هوازی و قدرت پاروزنان، سبب بهبود عملکرد شود.