مقایسه میزان چسبندگی (Adhesion) مواد مورد استفاده در بیس پروتز متحرک

سابقه و هدف: چسبندگی (adhesion) به عنوان یکی از عوامل فیزیکی موثر درگیر پروتز در موارد مختلف به کار رفته در بیس متفاوت می باشد. این تحقیق با هدف مقایسه میزان چسبندگی مواد مختلف که به عنوان بیس پروتز به کار می روند، صورت گرفت. مواد و روش ها: در این تحقیق نیمه تجربی 12 نوع ازمواد مختلف به کار فته در بیس پروتز در نظر گرفته شده، از هر کدام 10 نمونه تهیه گردید. سپس با استفاده از دستگاه تعیین مقدار کشش سطحی و با استفاده از آب مقطر به عنوان جانشین بزاق، مقدار کشش سطحی یا نیروی لازم جهت جدا سازی نمونه های در تماس با مایع تعیین ونتایج با آزمون آماری آنالیز واریانس یک سویه و Paired t مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: آکریل ملیودنت قرمز فوری بیشترین میانگین (29.3±987.5میلی گرم) میزان چسبندگی و سیلیکون مولوپلاست B کمترین میزان میانگین (44.7±885.5 میلی گرم) را نشان داد. همچنین میزان چسبندگی آکریل های گروه ملیودنت گرما پخت (17.6±965.3 میلی گرم)، نسبت به گروه آکروپارس گرما پخت (35.4±945 میلی گرم) بیشتر و از نظر آماری معنی دار بود (0.05>P). پس از پرداخت نمونه های آکریلی نیز میزان چسبندگی آن ها افزایش یافت و این افزایش نیز از نظر آماری معنی دار بود (0.0001>P).نتیجه گیری: گیر فیزیکی ناشی از Adhesion رزین آکریلیک بیش از سیلیکون بوده و جهت بهبود گیر توصیه می گردد تا حدی سطح قالب گیری پروتز نیز پرداخت گردد.