مقایسه میزان رضایت مندی ساکنان از مجتمع های مسکن مهر دولتی و خود مالک (مطالعه موردی: شهر آمل)

رضایت از محیط مسکونی، عامل مهمی برای دستیابی به رضایت از زندگی است. یکی از مهم­ترین اقدامات دولت برای تأمین مسکن مناسب برای طبقات با درآمد کم و متوسط، سیاست ساخت و عرضه مسکن مهر است. چنین به نظر می­ رسد که این سیاست تأکید ویژه­ای بر جنبه­ های کمی مسکن داشته و بیش از توجه به جنبه­ های اجتماعی، بعد اقتصادی مسکن را نشانه گرفته است. پروژه مسکن مهر، بزرگترین طرح ملی مسکن می­ باشد که به علت ماهیت  گسترده و نو بودن آن در کشور  نیاز به بررسی نتایج حاصل از این تجربه دارد. هدف این مقاله ارزیابی و مقایسه میزان رضایت­مندی ساکنان از  مجتمع ­های مسکن  مهر دولتی و خودمالک در شهر آمل است. این مقاله از نظر روش­شناسی از نوع توصیفی_تحلیلی است. برای  جمع­ آوری اطلاعات مورد نیاز، از روش­های کتابخانه ­ای و اسنادی_پیمایشی استفاده شده است. حجم نمونه برآورد شده به روش کوکران برابر 253 نفر بوده است. برای شناخت و تحلیل وضعیت رضایت­مندی ساکنان از مجتمع­های مسکن مهر شهر آمل، با توجه به غیرنرمال بودن داده­ها از آزمون­های ناپارامتریک استفاده شده است. برای تحلیل و شناخت وضع میزان رضایت­مندی از آزمون باینومیال، برای مقایسه میزان رضایت­مندی در دو مسکن مهر دولتی و خصوصی از آزمون یومن ویتنی و  برای رتبه­ بندی انواع رضایت از آزمون فریدمن استفاده شده است. یافته­ ها نشان می­ دهند که در مسکن مهر دولتی، در هیچ مؤلفه ­ای رضایت وجود ندارد. در مسکن مهر خودمالک نیز نارضایتی از مؤلفه­ های تسهیلات مجتمع و دید و منظر مشاهده می ­شود. در مورد بقیه مؤلفه­ ها، رضایت یا عدم رضایت از هیچ یک از مؤلفه ­ها معنی­ دار نمی ­باشد. نتایج آزمون یومن ویتنی نشان می­دهد که در بین تمامی مؤلفه­ ها، بین مسکن مهر دولتی و خودمالک تفاوت معنی­ داری وجود دارد.