مقایسه استحکام شکست و قابلیت ترمیم مجدد شش روش ترمیم پرمولرهای ماگزیلاری اندو شده

مقدمه: بازسازی بافت سخت دندانی بعد از درمان ریشه وظیفه‏ای مهم و مشکل برای یک دندانپزشک است. طبق نظر کلی، دندان‏های درمان ریشه شده کیفیت کمتری داشته، شکننده‏تر و مستعد شکست و ترک می‏باشند. هدف از مطالعه حاضر مقایسه روش‏های مختلف ترمیم پرمولر‏‏های فک بالا با حفرات مزیواکلولوز و دیستالی(MOD) ، از نظر استحکام شکست بود. مواد و روش‏‏ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی تعداد 90 دندان پرمولر بدون پوسیدگی جمع‏آوری شدند و بعد از درمان ریشه، برای تمام آنها حفره MOD با عرض 3/2 فاصله نوک کاسپ‏ها تهیه و به شش گروه تقسیم شدند. در گروه I : هر دو کاسپ کوتاه و حفره جهت انله کامپازیت لابراتواری آماده‏سازی گردید. در گروه II : آماده‏سازی مانند گروه قبلی انجام شد، ولی از انله پرسنلی جهت ترمیم استفاده شد. در گروه III : فقط کاسپ پالاتال mm 2 کوتاه شد، یک پین نیمه افقی در کاسپ باکال قرار گرفت و با آمالگام ترمیم شد. گروه IV : همانند گروه III آماده‏سازی و از کامپازیت خلفی جهت ترمیم استفاده شد. گروه V حفرات MOD با آمالگام و در گروه VI همان حفرات با کامپازیت خلفی ترمیم شد. دندان‏ها در تمام گروه‏ها در معرض ترموسایکلینگ و  بارهای مکانیکال قرار گرفتند و سپس نمونه‏ها در دستگاه با سرعت mm/min5/0 تحت نیروی استاتیک واقع شدند تا شکست ایجاد شود. نوع شکست با استفاده از استرئو میکروسکوپ مشخص و برطبق سه طبقه بندی، شکست کوهزیو در دندان، شکست کوهزیو در ترمیم و شکست Mixed تقسیم شد. اعداد مربوط به نیروی لازم برای شکست گردآوری شدند. از تست ANOVA برای مقایسه میانگین‏ها و از تست Tukey برای به دست آوردن اختلاف میان گروه‏ها استفاده شد. یافته‏ها: تست ANOVA اختلاف معنی‏دار بین گروه‏ها را نشان داد (001/0P