مقایسه اثرات زیست محیطی نظام‌های تولید دیم و آبی جو با استفاده از ارزیابی چرخه حیات

به منظور ارزیابی بوم‌نظام‌های آبی و دیم تولید جو در کشور بر اساس میزان مصرف نیتروژن با استفاده از LCA، میانگین عملکرد دانه طی سال‌های 92-1378 و میزان مصرف نهاده‌ها به ازای یک هکتار تعیین شد و LCA در چهار گام تعریف اهداف و حوزه عمل مطالعه، ممیزی چرخه حیات، ارزیابی تأثیر چرخه حیات (LCIA) و تلفیق و تفسیر نتایج محاسبه گردید. گروه‌های تأثیر مورد مطالعه شامل اسیدی شدن، اوتریفیکاسیون (در محیط‌های خشکی و آبی) و گرمایش جهانی بودند. واحد کارکردی معادل یک تن دانه در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که بالاترین پتانسیل اوتریفیکاسیون در محیط آبی برای نظام تولید جو آبی و دیم به ترتیب برابر با 42/2 و 64/1 واحد معادل PO4 به ازای یک تن دانه برای سطح 180-140 و 40-30 کیلوگرم نیتروژن در هکتار محاسبه گردید. بالاترین پتانسیل گرمایش جهانی در نظام تولیدی جو آبی برابر با 24/898 واحد معادل دی اکسید کربن به ازای یک تن دانه برای سطح کودی 180-140 نیتروژن در هکتار و برای نظام جو دیم برابر با 66/604 واحد معادل دی اکسید کربن به ازای یک تن دانه در سطح کودی 40-30 کیلوگرم نیتروژن در هکتار حاصل شد. دامنه شاخص زیست محیطی نظام‌های تولید جو آبی و دیم به ترتیب برابر با 46/0-27/0 و 31/0-28/0 به ازای یک تن دانه محاسبه گردید. بیشترین و کمترین اثرات زیست محیطی هر دو بوم‌نظام تولید جو آبی و دیم به ترتیب برای گروه‌‌های تأثیر اوتریفیکاسیون بوم نظام آبی و اسیدی شدن حاصل گردید.