مقاومت به ونکومایسین با روشهای فنوتیپی و ژنوتیپی درایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران

زمینه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس از عوامل مهم بیماریزای انسان است که باعث ایجاد طیف وسیعی از بیماری ها می شود و ونکومایسین از بهترین داروها برای درمان عفونت های ناشی از آن است. استفاده بی رویه از ونکومایسین باعث بوجود آمدن ایزوله های مقاوم می شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی احتمال حضور ایزوله های مقاوم به ونکومایسین و تعیین الگوی آنتی بیوتیکی آنها بود. مواد و روش کار: در این پژوهش طی یک سال ۱۰۰ نمونه استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه های بالینی بیماران جدا سازی شد. تمامی ایزوله ها به کمک تستهای کوآگولاز، کاتالاز، DNase و تخمیر قند مانیتول تعیین هویت شدند و حساسیت ایزوله ها برای ۹آنتی بیوتیک با روش انتشار دیسک در آگار و همچنین حداقل غلظت مهار کننده (MIC) ونکومایسین به روش رقت در آگار مطابق توصیه های موسسه استانداردهای آزمایشگاهی و بالینی (CLSI) مورد بررسی قرار گرفت. همچنین از واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای شناسایی ژن مقاومت به ونکومایسین (vanA) استفاده شد. یافته ها: در ۱۰۰ نمونه استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران، محدوده  MIC ونکومایسین بین  μg/ml ۲-۰/۱۲۵ بود و کلیه ایزوله ها به ونکومایسین حساس بودند. نتایج آنتی بیوگرام نشان داد بیشترین میزان مقاومت مربوط به آمپی سیلین (۸۰%) و کمترین میزان مربوط به ونکومایسین (0%) است. نتیجه گیری: خوشبختانه هیچ نمونه مقاوم به ونکومایسین در بین ایزوله ها مشاهده نشد و این دارو هنوز کارایی لازم برای درمان عفونتهای استافیلوکوکوس اورئوس را دارد.