مفهوم تفکیک اراضی در گسترش‌های جدید شهری (کوی‌های جدید مسکونی)

هدف این متن ارایه مفهوم جدیدی از تفکیک اراضی1 شهری است که در ایران مفهومی با مؤلفه‌هایی غیر از مفهوم کنونی آن در طرح‌های گسترش جدید شهری در جهان دارد. روش تحقیق در این پژوهش کیفی است که براساس آن مفهوم تفکیک اراضی در نمونه‌های موفق جهانی مورد بررسی قرار گرفته و با مفهوم آن در ایران مورد مقایسه قرار می‌گیرد. روش تحقیق نمونه‌های مورد مطالعه نیز کیفی است و بنابراین در این خصوص نیز از پرسشنامه باز استفاده شده است. فرضیه پژوهش به  این صورت است : رضایتمندی ساکنان2 در الگوهای تفکیکی دوربرگردان3 و ترکیبی (دوربرگردان- شطرنجی) بیشتر از الگوهای تفکیکی شطرنجی4 است. در این بررسی نمونه‌های موفقی از گسترش‌های جدید شهری از کشورهای انگلستان، آلمان، استرالیا و امریکا مورد مطالعه قرار می‌گیرد و با تحلیل نمونه‌های موفق مورد مطالعه، برخی اصول تفکیک اراضی در گسترش‌های جدید شهری کشورهای توسعه‌یافته ارایه می‌شود که مطابق با فرهنگ و اقلیم بومی آنها برنامه‌ریزی و طراحی شده‌اند. میزان رضایتمندی ساکنین در سه الگوی تفکیکی متفاوت مورد بررسی قرار خواهد گرفت و در نهایت نشان داده خواهد شد که مفهوم تفکیک اراضی شهری در کشورهای توسعه‌یافته و ایران متفاوت هستند و مؤلفه‌های متعددی از جمله فرهنگی، کالبدی، زیستی، اقتصادی و سیاسی بر این مفهوم تأثیرگذار هستند. در نهایت به این نتیجه می‌رسیم که رضایتمندی ساکنین در الگوهای تفکیکی دوربرگردان و شطرنجی-دوربرگردان بیشتر از الگوهای شطرنجی است