مطالعه میزان تغییرات مدول یانگ و مقاومت شکست در ساختارهای کامپوزیت پلیمری دوتایی بر پایه‌ی پلی‌یورتان براساس بارگذاری تنش-کرنش جهت کاربرد در مهندسی بافت عروق خونی

بیماری مربوط به عروق کرونر قلب از مهم‌ترین بیماریهای قلبی و عروقی است. پیوند اتوگرافت درمان متداول این بیماریست که در بسیاری از بیماران به‌دلایل مختلف قابل استفاده نیست. از ‌این رو داشتن جایگزین‌های مطلوب در این زمینه امری اجتناب‌ناپذیر است. مهندسی بافت در مقیاس نانو می‌تواند منجر به توسعه‌ی جایگزین‌های زیست‌سازگار گردد و عملکرد بافت آسیب‌دیده را تا حدامکان حفظ کرده و یا بهبود بخشد. مهندسی بافت عروق خونی می‌تواند به‌عنوان یک نگرش امیدوارکننده جهت ساخت عروق مصنوعی مطرح شود. ساختارهای نانوالیافی به دلیل توانایی بالا در شبیه‌سازی ماتریس برون‌سلولی(ECM) و ایجاد تطابق بین خواص مکانیکی در داربست‌های رگی مصنوعی با عروق طبیعی، به‌عنوان بسترهای بالقوه جهت کاربردهای مهندسی بافت عروق مطرح می‌شوند. هدف اصلی پژوهش پیش‌رو ساخت و بهبود خواص مکانیکی داربست‌های رگی مصنوعی با ساختارهای کامپوزیت دوتایی، با استفاده از نانوالیاف پلیمرهای پلی‌یورتان، پلی‌اتیلن‌ترفتالات و پلی‌کاپرولاکتون، به روش الکتروریسی آمیخته می‌باشد. تمام ساختارها از نظر ریخت‌شناسی (SEM، FTIR) خواص مکانیکی (تنش، کرنش، مدول‌یانگ) مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند. محدوده‌ی تغییرات تنش و مدول یانگ در ساختارهای PCL/PU و PET/PU به‌ترتیب 39/0 ± 66/2 تا 20/3 ±05/19 و 09/0± 18/3 تا 42/3 ± 23 مگاپاسکال به‌دست آمده است. همچنین محدوده تغییرات میانگین قطر الیاف و تخلخل در ساختارهای کامپوزیتی به ترتیب (94 ± 343 تا 83 ± 382 نانومتر) و (12/3 ± 60/58 تا 70/1 ± 0/81 درصد) گزارش شده است. بررسی ساختار و خواص مکانیکی داربست‌های ساخته شده نشان می‌دهد ساختار کامپوزیتی طراحی شده و بخصوص ساختار PET/PU می‌تواند دستاورد مناسبی جهت کاربردهای مهندسی بافت عروق خونی باشد