مطالعه تاثیر تنش خشکی روی الگوی پروتئینی و صفات مرفوفیزیولوژیکی گیاهان

خشکی از مهمترین عوامل تنش ­زای محیطی است که تولید محصولات کشاورزی را در مناطق خشک و نیمه خشک تحت تاثیر قرار داده و باعث کاهش آن می­شود.کاهش اثر تنش­های محیطی مانند خشکی با استفاده از روش‌هایی مانند آبیاری، مصرف کود و روش­های مناسب کاشت، با محدودیت مواجه است. بنابراین اصلاح ژنتیکی گیاهان برای به حداقل رساندن اثر تنش­های محیطی، تلاشی مهم به شمار می­آید. تحمل به خشکی یک صفت ساده از نظر ژنتیکی نبوده، بلکه صفتی کمی و پیچیده با جنبه­های مختلف می­باشد که بطور مثال با صفات محتوای آب نسبی، فلورسانس کلروفیل، تجمع پرولین، تجمع آبسزیک اسید و تنظیم اسمزی ارتباط دارد. گرچه انتخاب از طریق صفات مورفولوژیک و فیزیولوژیک از اهمیت بالایی برخوردار است، اما در مورد صفت پیچیده مقاومت به خشکی، نیاز به استفاده از روش‌های مولکولی برای بررسی مکانیسم­های مربوطه الزامی است. در این راستا پروتئومیکس می­تواند به عنوان ابزاری نیرومند برای تفکیک، جداسازی و تشخیص پروتئین­های پاسخ­دهنده به تنش مورد استفاده قرار گیرد. همچنین با ترکیب اطلاعات حاصل از این روش با ژنومیکس و بیوانفورماتیک، امکان شناسایی سازوکارهای مولکولی و ژن­های دخیل در پاسخ گیاهان به تنش­ها فراهم می­شود. در راستای اهمیت موضوع، مقاله حاضر به مطالعه تنش خشکی و تاثیر آن در سطح پروتئینی، فیزیولوژیکی و مورفولوژیکی در گیاهان می­پردازد.