مسأله سادگی در نحو صوری

  میل به سادگی در توصیف نظام، یکی از مفاهیم پایه در فلسفه علم و روش ­ های علمی است. زبان‌شناسی زایا نیز، برای رسیدن به کار آمدی مؤثرتر می‌کوشد تا اسباب نظری خود را به حداکثر سادگی برساند. در این مقاله، برای تحلیل سادگی دو نگرش چیره راجع به زبان با یکدیگر مقایسه شده اند که در هر دو آن‌ها میل به سادگی الزامی روش‌شناختی است. اولی نظریۀ ایکس تیره است که چامسکی آن را با اصلاحاتی در نظریۀ حاکمیت و مرجع ­ گزینی برگزیده و دومی نظریۀ انواع در منطق است که مونتاگیو آن را برای تحلیل نحوی منطقی زبان به کار برده است. علت انتخاب این دو نظریه، این بوده است که هر دو به نتیجۀ مشابهی می‌رسند و از روش‌های صوری برای توصیف نظام سود می‌جویند. صوری‌سازی علاوه بر دقت درتحلیل، قابلیت تعمیم را به دنبال دارد. تعمیم خود مفهومی مأخوذ از سادگی است . یعنی هر چه رابطه‌ها کمّی‌تر باشد نظام ساده‌تر است. تحلیل زیر بر پایۀ مقایسۀ این دو نظریه نشان می‌دهد که این پیش ­ بینی همیشه قابل تحقق نیست و توصیف سادگی همیشه ساده نیست. افزون براین، بررسی‌های دقیق دال بر این است که از این‌گونه روش‌های صوری، به علت رابطه‌های درونی در میان عناصر و اصل‌های هرنظریه، می‌توان نتیجه‌های دیگری هم‌ گرفت. در نهایت، در این مقاله چنین نتیجه گرفته شده است که برای تحلیل نظام‌هایی که با دقت و به‌طور یکسان صوری سازی شده‌اند، اصل مازاد تبیینی که از سوی گیلیس طرح شده‌است، می‌تواند معیار خوبی برای سنجش آن‌ها باشد.