مروری بر تهیه نانوکامپوزیت‌های پلیمری با پلیمرشدن انتقال زنجیر افزایشی- جدایشی برگشت‌پذیر (RAFT)

نانوکامپوزیت‌ها ترکیبات تشکیل شده از مخلوط دو یا چند ماده مختلف هستند که به‌صورت فازهای مجزا بوده و دست‌کم یکی از اجزای تشکیل‌دهنده آن‌ها دارای ابعاد نانومتری (معمولا زیر nm 100) است. نانوکامپوزیت‌های پلیمری معمولاً خواص فیزیکی، شیمیایی، مکانیکی و گرمایی بهتری نسبت به کامپوزیت‌های معمولی نشان می‌دهند. پلیمرشدن رادیکالی از پرکاربردترین روش‌های مرسوم تهیه نانوکامپوزیت‌های پلیمری است. به‌علت ارتباط چشمگیر خواص نانوکامپوزیت‌های پلیمری با درجه پلیمرشدن، رفتار پلیمر تولیدشده قابل پیش‌بینی نیست. اخیراً به‌کارگیری روش‌های پلیمرشدن رادیکالی زنده کنترل‌شده به‌منظور تهیه نانوکامپوزیت‌های پلیمری، به‌علت مزایای این روش‌ها، توجه زیادی را جلب کرده است. به‌طور کلی، تا به امروز سه روش اصلی پلیمرشدن رادیکالی زنده کنترل‌شده به‌طور عملی بررسی شده‌اند که عبارت‌اند از: پلیمرشدن رادیکالی با واسطه نیتروکسیدها (NMP)، پلیمرشدن رادیکالی با انتقال اتم (ATRP) و پلیمرشدن انتقال زنجیر افزایشی-جدایشی برگشت‌پذیر (RAFT). از میان پلیمرشدن‌های رادیکالی زنده کنترل‌شده، پلیمرشدن انتقال زنجیر افزایشی-جدایشی برگشت‌پذیر، به‌علت دارابودن برتری‌هایی نسبت به سایر روش‌های استفاده‌شده در تهیه نانوکامپوزیت‌های پلیمری، مورد توجه قرار گرفته است. در این مقاله، به تهیه نانوکامپوزیت‌های پلیمری بر پایه نانوذرات مختلف مانند نانوذرات برپایه کربن، SiO2 ،Fe3O4 و TiO2 از راه پلیمرشدن انتقال زنجیر افزایشی-‌جدایشی برگشت‌پذیر پرداخته شده است.