مدیریت بهره‌برداری تلفیقی تحت شرایط عدم دقت در پارامترهای آبخوان

با توجه به این که سیاست‌های حاصل از مدیریت بهره‌برداری تلفیقی می‌تواند نقش قابل توجهی در پایداری و استفاده بهینه از منابع ایفا نماید، لذا اعمال شرایط واقعی سیستم منابع آب در مدل‌های مدیریتی منجر به نزدیکی قوانین بهره‌برداری به شرایط طبیعی می‌شود. در این تحقیق از ترکیب منطق فازی و روش بهینه‌سازی مبتنی بر جستجوی تصادفی برای در نظر گرفتن عدم دقت در پارامترهای تأثیرگذار بر تغییرات تراز سطح آب زیرزمینی استفاده شد. پارامترهای مؤثر مذکور شامل ضرایب ضریب ذخیره ویژه، میزان تغذیه و تخلیه طبیعی آبخوان بود که اغلب در مدل‌های مدیریتی به‌طور جزئی و یا گذرا دیده می‌شود. با استفاده از اطلاعات هیدروژئولوژیکی منطقه و داده‌های پیزومترها، بازه تغییرات هر پارامتر برای تعیین تابع عضویت مشخص گردید. با اعمال برشهای فازی (اعداد بین صفر و یک) بر هر پارامتر تأثیرگذار و تولید بازه‌ای متناسب با آن، مدل بهینه‌سازی مبتنی بر جستجوی تصادفی به‌منظور یافتن مقادیر حداقل و حداکثر تغییرات تراز، مورد اجرا قرار گرفت. با تکرار مراحل بالا می‌توان مقدار فازی پارامتر خروجی را تعیین نمود. برای مقایسه نتایج حاصل از اعمال عدم دقت در ارائه مقادیر بهینه تخصیص، مدل بهره‌برداری تلفیقی با هدف حداقل نمودن میزان کمبود در تأمین نیازهای آبی با توجه به محدودیتهای منابع آبی موجود، تدوین گردید. در این مدل محدوده مورد مطالعه به مناطقی تقسیم و با توجه به اولویتهای هر منطقه و در نظر گرفتن اهمیت نوع مصرف و نوع منبع، میزان تخصیص‌های بهینه تعیین شد. نتایج مدل پیشنهادی نشان می‌دهد که هر چه در مدل تلفیقی شرایط واقعی سیستم منابع آبی به نحوه مطلوبی دیده شود، میزان اطمینان‌پذیری سیستم در تأمین نیازهای آبی از قابلیت بیشتری برخوردار خواهد بود. همچنین این نتایج به‌دلیل دخالت دادن نظرات تصمیم‌گیران مؤثر در تخصیص منابع آب از مطلوبیت و قابلیت اجرایی بالاتری برخوردار بود و از حالت ثباتی که در مدل‌سازی‌های معمول وجود دارد خارج شده و به‌صورت دینامیک و متناسب با سیاست‌هایی بود که برای منطقه مورد مطالعه در نظر گرفته شد.