مدل مفهومی فرآیندی مرکزیت بخشی نابهنجار به خود در منابع اسلامی

پژوهش حاضر با هدف بررسی چگونگی روابط میان مفاهیم مشیر به توجه نابهنجار به خود و تدوین مدل مفهومی فرآیندی از آن مفاهیم در منابع اسلامی و سنجش میزان روایی آن انجام شده است. بدین منظور از دو روش کیفی و کمی استفاده شده است. در بخش کیفی، ابتدا با استفاده از روش حوزه‌های معنایی بوسیله 262 لغت مرتبط جمع‌آوری شده، 3105 روایت اسلامی با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند بر اساس اصل اشباع مورد بررسی قرار گرفت. تحلیل روایات نهایی با استفاده از روش تحلیل محتوای کیفی سیه و شانون (2005) به شیوه تحلیل محتوای قراردادی و سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی انجام شد. سپس شرایط علی مشترک مولفه‌ها ادغام و روابط میان مولفه‌ها، شرایط علی و پیامدها بررسی و مدل اولیه فرآیندی طراحی شد. در بخش کمی، میزان مطابقت یافته‌های کدگذاری با مستندات و میزان تناسب یافته‌ها با مولفه‌ها بوسیله 11 متخصص و میزان مطابقت روابط میان یافته‌ها به صورت مجموع با مستندات بوسیله 5 متخصص با محاسبه شاخص روایی محتوایی، روایی‌سنجی شد. در پایان مدل نهایی فرآیندی مرکزیت‌بخشی نابهنجار به خود ترسیم شد. یافته‌های پژوهش نشان داد که ترکیب شرایط علی مشترکِ عدم شناخت خود یا جایگاه آن، عدم شناخت خداوند یا جایگاه او و خوددوست‌داری‌ذاتی از یک سو بصورت مستقل منجر به مولفه خودرضایتی شده و از سوی دیگر با ترکیب شرایط علی اختصاصی دنیادوستی، خودکم‌بینی، علاقه ذاتی به دیده شدن و بی‌نهایت‌طلبی‌ذاتی، سه مولفه‌ی خودبرتری، خودنمایشی و خودفزونی را بوجود می‌آورند. همچنین هریک از مولفه‌های مذکور، خود به‌وجود آورنده‌ی پیامدهایی شناختی- رفتاری می‌باشند.