عینیت در علوم تربیتی از منظر روش بازسازی عقلانی

غلبه رویکردهای تفسیری بررویکردهای تبیینی در علوم تربیتی در دهه‌های اخیر سبب شده است که عده‌ای از صاحب‌نظران،دستیابی به عینیت در پژوهش تربیتی را ناممکن تلقی نمایند. هدف این پژوهش بررسیامکان دستیابی به عینیت در پژوهش‌هایتربیتی است و ضمن بررسی دیدگاه‌های اثبات‌گرا، پسااثبات‌گرا و بازسازی‌گرا، به این مسئله از منظر روش بازسازی عقلانی هابرماس پاسخمی‌دهد. روش تحقیق حاضر، استنتاجی و مقایسه‌ای است. یافته‌ها نشان می‌دهند که توجهبه ساختارهای هنجاری زیربنایی عام، زمینه لازم برای دستیابی به‌نوعی عینیت درتقسیر را در اختیار پژوهشگر تربیتی می‌گذارد و از این طریق پژوهشگر می‌تواندرویکردهای تبیینی و تفسیری را تلفیق کند. این امر سبب می‌شود که عینیت در پژوهشتربیتی باز سازنده از طریق بی‌طرفی از درون حاصل شود و لذا از رویکردهای اثبات‌گراو پسا اثبات‌گرا که به دنبال بی‌طرفی از بیرون هستند، متمایز شود. در پایان چالش‌ها ومحدودیت‌های این نوع عینیت در پژوهش‌هایتربیتی موردبررسی و نقد قرارگرفته‌اند.