عوامل محدود‌کننده و تسهیل‌گرهای اثربخشی آموزش بالینی دانشجویان پرستاری

مقدمه: چالش‌های آموزش بالینی در مطالعات متعددی از منظر دانشجویان پرستاری توصیف و تبیین شده است، اما کم‌تر مطالعه‌ای به تبیین عمیق این عوامل در بین اساتید پرستاری و مدیران پرستاری مراکز آموزشی درمانی پرداخته است. هدف از این مطالعه، توصیف و تبیین تجارب اساتید بالینی و مدیران پرستاری از عوامل تأثیرگذار بر اثربخشی آموزش بالینی است. روش‌ها: مطالعه با رویکرد کیفی و روش تحلیل محتوی مرسوم انجام شد. مشارکت‌کنندگان شامل 18 نفر از اعضای هیأت‌علمی و مربیان بالینی و مدیران پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اصفهان بودند. نمونه‌گیری به صورت مبتنی بر هدف تا رسیدن به اشباع داده‌ها انجام شد. روش گردآوری داده‌ها، مصاحبه‌های فردی نیمه ساختار یافته و یادداشت‌های عرصه بود. تمام مصاحبه‌ها ضبط، دست نویس و به صورت خط به خط تحلیل گردید. تجزیه و تحلیل داده‌ها با شیوه تحلیل محتوای مرسوم انجام شد. نتایج: تحلیل کیفی داده‌ها منجر به ظهور دو طبقه اصلی تسهیل‌گر و محدود‌کننده اثربخشی آموزش بالینی شد. طبقه محدود‌کننده اثربخشی آموزش بالینی در برگیرنده چهار زیر طبقه فضای فیزیکی و روانی بخش‌های آموزشی، تراکم دانشجو، نبود رویکرد تیمی در مراقبت و آموزش و الگوهای نقش نامناسب بود و طبقه درون داده­های تسهیل‌گر آموزش بالینی شامل دو زیر طبقه مربیان مجرب و مدبر و پرستاران بالینی با صلاحیت بود. نتیجه‌گیری: چالش‌های مربوط به اثربخشی آموزش بالینی پرستاری دغدغه مشترک دانشجویان، پرستاران، و اساتید پرستاری است. بنابراین رفع چالش‌های آموزش بالینی پرستاری با توجه به ماهیت مشکلات، هم‌فکری و مشارکت دانشکده‌های پرستاری و معاونت‌های درمان و آموزشی دانشگاه‌های علوم پزشکی را می طلبد.