عوامل خطرساز وقوع اندوفتالمیت پس از صدمات نفوذی چشم

هدف: ارزیابی موارد اندوفتالمیت پس از صدمات نفوذی چشم از نظر عوامل خطرساز احتمالی. روش پژوهش: این مطالعه به صورت گذشته‌نگر با بررسی 67 پرونده از بیمارانی که طی سال‌های 1381 و 1382 به علت اندوفتالمیت بعد از صدمات نفوذی چشم در بیمارستان خلیلی شیراز بستری شده بودند و هم‌چنین 65 پرونده به عنوان شاهد از بیماران دچار صدمات نفوذی چشم که اندوفتالمیت نداشتند؛ انجام شد. عوامل خطرساز احتمالی اندوفتالمیت بعد از ضربات نافذ، از جمله جنس، سن، فاصله زمانی بین مصدومیت تا ترمیم اولیه، محل زندگی بیمار، درگیری قرنیه یا صلبیه، درگیری عدسی و وجود جسم بیگانه در چشم، در دو گروه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. یافته‌ها: گروه مورد شامل 52 مرد (78 درصد) و 15 زن (22 درصد) با میانگین سنی 31/9±26 سال و گروه شاهد شامل 47 مرد (72 درصد) و 18 زن (28 درصد) با میانگین سنی 2/11±24 سال بودند. دو گروه از نظر توزیع سنی و جنسی تفاوت آماری معنی‌داری نداشتند. در گروه اندوفتالمیت 33 نفر (49 درصد) و در گروه شاهد 14 نفر (21 درصد) ساکن روستا بودند (001/0P=). وضعیت عوامل خطرساز در گروه اندوفتالمیت و گروه شاهد به ترتیب عبارتند بودند از تاخیر بیش از 24 ساعت در ترمیم اولیه 66 درصد در مقابل 11 درصد (0005/0P=)، وجود جسم بیگانه داخل چشمی 13 درصد در مقابل 15 درصد (46/0P=)، پارگی عدسی 57 درصد در مقابل 5 درصد (0005/0P=)، پارگی قرنیه 45 درصد در مقابل 69 درصد (27/0P=) و پارگی صلبیه 2/55 درصد در مقابل 1/23 درصد (012/0P=). نتیجه‌گیری: پارگی عدسی، تاخیر در ترمیم و زندگی در مناطق روستایی و هم‌چنین پارگی صلبیه با افزایش وقوع اندوفتالمیت همراهند اما وجود جسم بیگانه داخل چشمی، جنس و سن در شیوع اندوفتالمیت پس از صدمات نفوذی چشم نقشی ندارند. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1386؛ دوره 12، شماره 3: 309-304.