عمومی‌سازی؛ راهبرد مغفول آزادی‌خواهی پایدار در ایران معاصر

خواست و مطالبه آزادی در ایران معاصر با فراز و نشیب‌های بسیاری همراه بوده و بسیاری از جنبش‌ها و مبارزات سیاسی، پیرامون این خواست صورت‌بندی شده‌اند. در عین حال تاریخ آزادی‌خواهی ایرانیان علاوه بر فراز و نشیب، با انقطاع نیز دست به گریبان بوده و در مقاطعی از تاریخ معاصر این سرزمین، ساکنانش گریز از آزادی را بر خواست آن ترجیح داده‌اند. این مقاله در مقام تبیین و توضیح این انقطاع‌ها و فراز و نشیب‌هاست و این مهم را از خلال استعانت نظری از الگوی توسعه پایدار که چارچوب غالب فهم و توضیح مسائل انسانی و اجتماعی در دوره جدید است، میسر می‌داند. بر این اساس نویسنده مقاله بر آن است که مشخصه و ویژگی بارز آزادی‌خواهی در ایران جدید، ناپایداری است و راهبردی که می‌تواند آزادی‌خواهی پایدار را برای فردای ایرانیان به ارمغان آورد «عمومی‌سازی» است که آزادی «بیان خود» را ممکن می‌کند.