عملکرد ذرت دانه‌ای تحت تاثیر باکتری‌های محرک رشد و مصرف روی در شرایط تنش کم‌آبی

به منظور بررسی تاثیر تلقیح باکتری و مصرف روی، بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه­ای در شرایط تنش کم­آبی، آزمایشی به صورت اسپلیت فاکتوریل با سه تکرار در سال 1391 در شهرستان مه­ولات خراسان رضوی اجرا گردید. در این تحقیق دورهای آبیاری 6، 9 و 12 روز به عنوان کرت­های اصلی و تیمارهای ترکیب باکتری  (Pseudomonas fluorescensوPseudomonas putida) و سولفات روی ( صفر و 50 کیلوگرم در هکتار) در 6 سطح  به عنوان کرت­های فرعی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که اثرات ساده آبیاری، باکتری و سولفات روی بر صفات تعداد دانه در ردیف، تعداد دانه در بلال، وزن هزار دانه، عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک معنی­دار بود. تعداد دانه در بلال و عملکرد دانه با افزایش دور آبیاری از 6 به 12 روز به ترتیب  4/55 و 3/57 درصد کاهش یافت. همچنین این صفات، با افزایش کاربرد سولفات روی از صفر به 50 کیلوگرم در هکتار به ترتیب 6/6 و 2/10 درصد و با کاربرد باکتری Pseudomonas fluorescensصفات مذکور نسبت به عدم تلقیح با باکتری به ترتیب 6/8 و 7/14 درصد و به طور معنی­داری افزایش یافت. به طور کلی نتایج این تحقیق بیانگر آن است که کاربرد باکتری­های محرک رشد و کود سولفات روی در کاهش اثرات منفی تنش کم­آبی در ذرت موثر است، اما در شرایط تحقیق حاضر برای داشتن حداکثر تولید دانه و بیوماس دور آبیاری 6 روز، تلقیح بذور با باکتری  Pseudomonasو کاربرد 50 کیلوگرم سولفات روی در هکتار را برای زراعت ذرت می­توان پیشنهاد نمود.