ضد انقلابیگری در نظام بین الملل: مبانی و نمودهای عملی

بازیگران اصلی نظام بین­الملل به منظور حفظ امنیت و برتری خود در عرصۀ جهانی، دارای رفتار و خصلتی محافظه­کارانه هستند و بدین لحاظ ضمن تأکید بر "حفظ وضع موجود"، تلاش می­کنند تا وضعیت نسبتاً همگون و منسجم نظام بین­ المللی را حفظ نموده و مانع بروز تغییرات و دگرگونی­ هایی بنیادین در ساختار این نظام شوند. این در حالی است که انقلاب ­های بزرگ، با طرح ایده­ های جهانی و اصول نجات بخش خود، در صدد تحقق و اجرای آرمان­هایی فرامرزی بر می­آیند و اصول و معیارهای حاکم بر سیستم جهانی را به چالش کشیده و مدعی شروع دوران نوینی در حیات سیاسی- اجتماعی بشریت در مقیاسی بین­ المللی می­شوند. این مقاله، چرایی و چگونگی شکل­ گیری موجی از ضد انقلابی­گری و اقدامات تقابلی در نظام بین­الملل علیه انقلاب­های بزرگ (انقلاب­های فرانسه، روسیه، چین و ایران) را مورد تجزیه و تحلیل قرار می­ دهد و این مدعا را به محک آزمایش می گذارد که در برابر انقلاب­ های بزرگ دارای اهداف جهانی و آرمان­های فراملی، نوعی ضد انقلابی­گری نیز در مقیاس بین ­المللی توسط بازیگران عمدۀ نظام بین­ الملل، که ساختار سیستم، منافع و جایگاه خود را در خطر می ­بینند، شکل می­ گیرد. پزوهش حاضر در نهایت به این نتیجه دست می یابد که اگرچه ایده­ها و آرمان­ های جهان وطنی­ گرایانه و نجات­بخش انقلاب­های بزرگ شور و اشتیاق گسترده­ای را در بین بخش­ های وسیعی از ملت ­های جهان بر می ­انگیزند، اما مبانی ساختاری نظام بین ­المللی و بازیگران اصلی جامعۀ جهانی، بعنوان حافظان وضع موجود، بصورت یک مجموعۀ هماهنگ، در برابر جاه­طلبی ­های آنها موضع­گیری و مخالفت می­کنند تا اجازه ندهند که یک "بازیگر یاغی" بنیان­های ساختاری نظام بین­ الملل را به چالش کشیده و اصول و معیارهای آن را به زیر سئوال ببرد