شیوع هپاتیت B و C در زندانیان مرد در زندان‌های ایران، سال 1390

چکیده سابقه و هدف: زندان یکی از مهمترین مکان‌هایی است که در انتقال بیماری‌های مسری از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و جمعیت مقیم زندان‌ها در معرض خطر بالای بیمارهای واگیری همچونHIV و هپاتیت B و C قرار دارند. مطالعه‌ی حاضر، با هدف تعیین شیوع هپاتیت B و C در میان زندانیان مرد در 6 زندان استان‌های مختلف کشور در سال 1390 انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی مقطعی، 2120 نفر از زندانیان مرد از 6 زندان در استان‌های تهران (408 نفر)، کرمانشاه (400 نفر)، خراسان رضوی (400 نفر)، کرمان (312 نفر)، اصفهان (300 نفر) و فارس (300 نفر) مورد بررسی قرار گرفتند. جهت آزمایشات  HbsAg و AntiHCV از بیماران نمونه‌ی خون گرفته شد و با روش الایزا سنجش‌ها انجام گرفت. یافته‌ها: افراد مورد مطالعه، در محدوده‌ی سنی 74-15 سال با میانگین 13±37 قرار داشتند. به‌طور کلی 73 نفر (4/3%) از نظر آنتی‌ژن سطحی هپاتیت B (HbsAg) و 273 نفر (9/12%) از نظر آنتی‌بادی ضد ویروس هپاتیت C (HCV Ab) مثبت بودند. کمترین شیوع هپاتیت B و C در کرمان (به ترتیب 5/2% و 2/3%) و بیشترین در اصفهان (به ترتیب 3/6% و 6/33%) مشاهده شد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعه‌ی حاضر، آلودگی به عفونت‌های هپاتیت B و C، شیوع قابل ملاحظه‌ای در زندانیان کشور دارد. با این وجود، در حال حاضر زندانیان به طور معمول از نظر این عفونت بررسی و غربال نمی‌شوند. توصیه می‌شود که مسؤولین، راه‌کارهایی برای کاهش و جلوگیری از انتقال این بیماری‌ها در زندان‌ها به کار بندند.