شناسایی کانون‌های محرک توسعۀ خلاق در بافت تاریخی با رویکرد گردشگری (مطالعۀ موردی: منطقۀ 12 شهر تهران)

نظریة شهر خلاق پارادایم برنامه‌ریزی در زمانه‌ای است که جهانی‌شدن وجوه مختلف زندگی بشری از مهم‌ترین مشخصه‌های آن به‌شمار می‌رود و در آن اهمیت روزافزون خلاقیت و فرهنگ در اقتصاد و البته ضرورت نیاز به مکان و فضاهای خاص و نشان‌مند وجود دارد. بدون شک بافت‌های تاریخی منابع سرشار میراث و محلی مناسب برای به‌کارگیری رویکرد شهر خلاق هستند. نظریة شهر خلاق و پیدایش سیاست‌گذاری‌های مداخله‌گر در بافت‌های تاریخی، به‌دلیل توجه متناسب به ابعاد اقتصادی-اجتماعی و ظرفیت‌های محلی در میان سیاست‌گذاران و متخصصان شهری با استقبال گسترده‌ای مواجه شده است. در چنین فضایی آنچه توانست به‌عنوان بازیگر جدید عرصة اقتصاد و مدیریت شهری نقش بازی کند، سیاست‌های فرهنگی بود که در آن‌، قلمروهای عمومی و کانون محرک توسعه هدف‌گذاری اصلی برای تحولات آینده شهرها قلمداد می‌شد؛ بدین منظور در این مقاله سعی شده است با تأکید بر فعالیت‌های گردشگری و با بررسی نظریات نوین توسعة خلاق، پهنه‌های محرک توسعة بافت تاریخی منطقه بررسی و شناسایی شود. الگوی تحقیق مورد نظر توصیفی، تحلیلی و اکتشافی است. در روش انجام تحقیق نیز از مدل سنجش قابلیت اراضی و تصمیم‌گیری چندمعیاره، همچنین تلفیق آن‌ها با فرایند تحلیل سلسله‌مراتبی AHP و منطق ارزش‌گذاری لایه‌ها در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی استفاده شده است. نتایج تحقیقات نشان می‌دهد که به محدودة میدان فردوسی، میدان بهارستان و پارک شهر به‌عنوان محدوده‌های محرک توسعه توجه شده است.