شناسایی برخی عوامل فردی و اجتماعی مرتبط با فواصل زمانی عود در مبتلایان به اختلال دوقطبی: تحلیل بیزی مدل زمان شکست شتابیده لگ نرمال چوله

هدف: اختلال دو قطبی بیماری شدید، مزمن، چندوجهی و اغلب برگشت‌پذیر است که می‌تواند منجر به اختلالات شدید در عمل‌کرد فرد مبتلا شود. هدف این مطالعه، تعیین برخی از عوامل مرتبط با فواصل زمانی بین عود در مبتلایان به اختلال دو قطبی نوع یک است. مواد و روش‌ها: در این مطالعه گذشته‌نگر اطلاعات 606 فرد مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک بیمارستان ابن‌سینا مشهد جمع‌آوری گردید و در این مطالعه بخشی از اطلاعات فوق شامل 329 فرد مبتلا که حداقل یک‌بار عود داشته‌اند تحلیل شد. این مبتلایان از آغاز سال 1387 تا پایان سال 1388 به علت اختلال دو قطبی بستری و تا پایان سال 1392 پیگیری شدند. زمان سپری شده بعد از هر ترخیص تا بستری مجدد به علت عود اختلال دوقطبی به عنوان زمان‌ بقا در نظر گرفته شد. برای شناسایی عوامل موثر بر زمان‌های‌ بقا، مدل زمان ‌شکست شتابیده لگ ‌نرمال چوله برازش یافت. برآورد پارامترها تحت رویکرد بیزی و بر اساس الگوریتم مونت کارلوی زنجیر مارکوفی و به کمک نرم‌افزار  OpenBUGS به‌دست آمد. یافته‌ها: برآورد میانگین و میانه فاصله زمانی از ترخیص تا بستری مجدد به ترتیب برابر با 6/25 و 15 ماه به‌دست آمد. متغیرهای سن، سابقه‌ خانوادگی، مصرف مواد مخدر و جنس ارتباط معنی‌داری با زمان‌های بازگشتی عود داشتند به‌گونه‌ای که مبتلایان مرد، مبتلایان با سن پایین‌تر، مصرف‌کننده مواد مخدر و دارای سابقه‌ خانوادگی، عود بیماری را زودتر تجربه نمودند. هم‌چنین با وجود متغیرهای مذکور در مدل، متغیرهای استرس و تحصیلات ارتباطی با زمان‌های بازگشتی عود اختلال نداشتند. نتیجه‌گیری: با توجه به این‌که فاصله زمانی از ترخیص تا عود اختلال دوقطبی نوع یک در مردان، مبتلایان جوان، دارندگان سابقه خانوادگی مثبت و مصرف‌کننده مواد مخدر پایین می‌باشد لذا شناسایی راه‌کارهایی به منظور پیشگیری از عود یا تاخیر اختلال در این گروه‌ها توصیه می‌شود.