سنجش تاب‌آوری و توان اکولوژی شهری در برابر زلزله با تاکید بر مولفه‌های محیطی (نمونه موردی: منطقه یک شهرداری تهران)

  افزایش جمعیت و رشد روزافزون شهرنشینی منجر به رشد و گسترش شهرها در مکان‌های نامساعد بدون توجه به پارامترهای طبیعی و بوم‌شناختی شده است. روند توسعه فیزیکی بدون برنامه، آسیب‌پذیری شهرها در برابر مخاطرات محیطی را تشدید کرده است که هدایت آگاهانه و برنامه‌ریزی اصولی در جهت ایجاد پایداری محیطی را می‌طلبد.از این‌رو پژوهش حاضر درصدد است تا با استفاده از مدل ANP در رویکردی تلفیقی با GIS، میزان تاب‌آوری و توان اکولوژی منطقه یک شهر تهران در برابر زلزله را در ارتباط با 8 معیار اصلی (شیب، جهت‌های شیب، سازندهای زمین‌شناسی، نوع گسل، فاصله از بستر رودخانه‌ها، فاصله از مسیر قنات‌ها، کاربری اراضی و فاصله از اراضی ناپایدار به لحاظ شهرسازی) و 38 زیرمعیار ارزیابی نماید. روش این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی با هدف کاربردی است. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که 28/27 درصد از سطح منطقه (63/946 هکتار) از تاب‌آوری خیلی زیاد، 86/10 درصد (97/376 هکتار) از تاب‌آوری زیادی، 46/23 درصد (88/813 هکتار) از تاب‌آوری متوسط، 03/25 درصد (60/868 هکتار) از تاب‌آوری کم و 34/13 درصد (00/463 هکتار) از تاب‌آوری خیلی کم در برابر زلزله برخوردار می‌باشد. به‌طورکلی می‌توان گفت نواحی شهرداری که در غرب منطقه یک شهرداری تهران واقع شده‌اند نسبت به دیگر نواحی منطقه از تاب‌آوری و توان اکولوژی کمتری در برابر زلزله برخوردار می‌باشند.