سازگاری‌های فیزیولوژیکی عملکرد در پی تمرینات تناوبی شدید

هدف از این مطالعه، انجام یک مرور روایتی از ادبیات برای تعیین سازگاری­های فیزیولوژیکی عملکرد در پی تمرینات تناوبی شدید می­باشد. تمرینات تناوبی شدید، به وهله­های تکراری با فعالیت­های تناوبی به­نسبت کوتاه با شدت تمام یا شدتی نزدیک به شدتی که VO2peak به­دست می­آید نسبت داده می­شود. با توجه به شدت تمرینات، یک تلاش HIT ممکن است از چند ثانیه تا چندین دقیقه طول بکشد که وهله­های گوناگون، به­وسیلۀ چند دقیقه استراحت یا فعالیت با شدت کم از هم جدا می­شوند. از ویژگی­های بارز این‌گونه تمرینات، حجم خیلی کم آن و در‌عین‌حال، اثربخشی بر هر سه سیستم انرژی می­باشد. هر‌چند یک وهله فعالیت شدید، نیاز به میزان بیشتری از بازسازی ATP از سیستم­های تولید انرژی بی­هوازی دارد، با افزایش تواتر تکرارهای شدید و اجرای آن به­صورت متناوب با ریکاوری بین وهله­های فعالیت، نیاز سلول عضلانی و مسیرهای متابولیکی را تغییر می‌دهد، به­گونه‌ای که سهم بازسازی انرژی از سیستم بی­هوازی، به­سمت سیستم هوازی تغییر کرده و هم­زمان، این دو سیستم­ درگیر بازسازی ATP می­شوند. در‌مجموع، سازگاری­های فیزیولوژیکی درگیر در بهبود اجرا در تمرینات تناوبی شدید را می­توان به تعامل نزدیک و هم­زمانی سه بعد مهم از بدن انسان؛ یعنی سازگاری­های محیطی (درون عضلۀ اسکلتی)، عصبی (واحدهای حرکتی و CNS) و سازگاری­های قلبی عروقی نسبت داد؛ بنابراین، با به‌کارگیری این تمرینات می­توان دامنۀ وسیعی از سازگاری­های متابولیکی و عملکردی که موجب بهبود هر دو سیستم هوازی و بی­هوازی و آمادگی دستگاه‌های عمدۀ بدن می­شود را انتظار داشت. این نتایج بیانگر این موضوع است که تمرینات تناوبی شدید با حجم بسیار کم، بدن را دستخوش تغییرات عمده­ای می­کند که حاکی از کارا‌بودن و مقرون‌به­صرفه‌بودن این­گونه تمرینات، به‌ویژه از لحاظ زمانی می­باشد