سازوکارهای مصرف رسانه‌ای نوجوانان در شهر تهران

این مقاله به چگونگی و سازوکارهای مصرف رسانه‌ای در نوجوانان می‌پردازد. این مقاله بر مبنای پژوهشی اکتشافی و کیفی مبتنی بر روش‌شناسی داده بنیاد به‌پیش رفته است و نویسنده مدعی است با منطق استقراء و از خلال مصاحبه‌های ژرفانگر و مشاهدات، یک سامان نظری متشکل از قضایایی تئوریک به‌هم‌پیوسته را در مورد مصرف رسانه‌ای نوجوانان ارائه می‌دهد. در اجرای مطالعات کیفی و پس از انجام 22 مصاحبه و مشاهدات میدان، 1050 کد باز در مرحله نخست به دست آمد. پس از آن، کدگذاری محوری داده‌ها با 362 مقوله منتج به شناسایی 15 مفهوم محوری در ترسیم مختصات مصرف رسانه‌ای نوجوانان مورد مطالعه شد. سپس کدگذاری گزینشی صورت گرفت و با اعمال آن در الگوی نظری، قضایایی تئوریک حول آن شکل گرفت که پیامدهای سیستمی مصرف رسانه‌ای نوجوانان در 5 سطح مورد شناسایی قرار داد که عبارت‌اند از؛ آریتمی مصرف رسانه‌ای در نوجوانان، مواجهه فعال با رسانه‌ها، تطابق با بزرگسالی، تمایزخواهی چند سطحی و منازعات خانوادگی. بنابراین، برونداد این مقاله، تصویری از چگونگی مصرف رسانه‌ای نوجوانان و نیز سازوکارهای مصرف رسانه‌ای توسط این گروه سنی بوده است. در سطح تحلیل، با توجه به ترسیم ابعاد مصرف رسانه‌ای نوجوانان، تبیین می‌شود که فقر تولید متون رسانه‌ای متناسب با ویژگی‌های سنی نوجوان در رسانه‌های جمعی، آنان را عموماً در چتر رسانه‌های اجتماعی با ماهیتی متفاوت-خودگزین، غیرمتمرکز و آریتمیک- به پناه آورده است. کاستن از خلأ توجه به اقتضائات رده سنی نوجوانی-به‌عنوان دورۀ قوام‌یابی هویت اجتماعی افراد- در سیاست‌گذاری‌های رسانه‌های جمعی، پیشنهاد انضمامی مقاله حاضر است.