ساخت و شناسایی نانوکامپوزیت دکسترین- پیوند- پلی‌پیرول- گرافن اکسید برای حذف مؤثر (II) Pb و رنگینه آبی متیلن از محلول‌های آبی

در پژوهش حاضر، نانوکامپوزیت دکسترین-پیوند-پلی‌پیرول-گرافن اکسید (PDGP@GO) با استفاده از (1) پلیمرشدن درجا و (2) مخلوط‌کردن مستقیم پلیمر دکسترین-پیوند- پلی‌پیرول و نانوذرات گرافن اکسید در محلول سنتز شد. نانوکامپوزیت‌های تهیه شده با روش طیف‌سنجی زیرقرمز تبدیل فوریه (FTIR) شناسایی شدند. شکل‌شناسی سطح و ساختار نانوکامپوزیت‌ها با روش‌های پراش پرتو X و میکروسکوپی‌های الکترونی پویشی (SEM) و نیروی اتمی (AFM) بررسی شدند. قابلیت حذف یون فلزی (II)Pb و رنگینه آبی متیلن با استفاده از نانوکامپوزیت‌های سنتز شده بررسی شد. اثر pH، مقدار جاذب، زمان تماس و غلظت آلاینده بر مقدار جذب فلزی (II)Pb و رنگینه متیلن آبی مطالعه شد. از طرف دیگر، درصد حذف یون فلزی (II)Pb به‌وسیله نانوکامپوزیت (2) (%96) بیشتر از نانوکامپوزیت (1) (%88) بود. همچنین، شرایط بهینه برای حذف مؤثر رنگینه‌ آبی متیلن با نانوکامپوزیت (1) (94%) و نانوکامپوزیت (2) (98%) در pH برابر 8، مقدار 100mg جاذب نانوکامپوزیتی، زمان 60min تماس و غلظت 80mg/L رنگینه‌ آبی متیلن انجام شد. مدل‌های هم‌دمای Langmuir و Freundlich، سینتیک شبه‌مرتبه‌ اول و شبه‌مرتبه‌ دوم و ترمودینامیکی به منظور تعیین سازوکار جذب یون فلزی (II)Pb و رنگینه‌ آبی متیلن روی‌ نانوکامپوزیت (2) ارزیابی شد. نتایج نشان داد، هم‌دمای Langmuir، سینتیک شبه‌مرتبه اول و جذب خودبه‌خودی مدل مناسبی برای جذب یون فلزی (II)Pb روی نانو کامپوزیت (2) هستند، در حالی که مدل‌های هم‌دمای Freundlich، سینتیک شبه‌مرتبه دوم و جذب خودبه‌خودی مدل مناسبی برای حذف رنگینه‌ آبی متیلن هستند.