ساختار در نهشته سولفید توده‏ای روی- سرب- مس چاه گز، جنوب شهربابک

نهشته سولفید توده‏ای آتشفشان‎زاد (VMS) روی- سرب- مس چاه گز، در چند مرحله دگرریخت و دگرگون شده است و در بخش جنوبی پهنه سنندج- سیرجان برونزد دارد. پیکره‏هـای معدنی، از توده‏هـای سولفیدی چینه‏سان، لایه‏ای، صفحه‎ای و عدسـی‏شکل تشکیل شده‎انـد و در راستای º060 تا º070 کشیدگـی نشان می‏دهند. سولفیدهـای توده‏ای به همراه سنگ‏هـای میزبان خود 3 مرحله دگرریختـی اصلی (D1, D2, D3) و 2 مرحلـه دگرگونی (M1, M2) در حد رخساره شیست سبز را تحمل کرده‏اند که همه این رخدادهـا پس از ژوراسیک میانی رخ داده است. کهن‎ترین ساختارهـای موجـود در محـدوده معدنی، لایه‏بنـدی و برگ‎وارگـی پیوسته (S1) ایجاد شـده در مرحلـه اول دگرریختـی هستنـد که در سنگ‏هـای میزبان فیلیتی- اسلیتی- شیستی حفظ شده‏اند. چین‎های مرحله اول (F1) در پیکره‎های معدنی تشخیص داده نشده‏اند، گرچه آنها در ناحیه چاه ‏گز به عنوان چین‎هایی دارای میل کم تا متوسط رو به شمال باختر و دارای یال‏های موازی شناخته شده‏اند. هندسه پیکره‎های معدنی توسط ساختارهای مرحله دوم (چین‎ها و برگ‎وارگی‎ها) کنترل شده است. چین‎های مرحله دوم (F2) میل کم رو به شمال خاور یا جنوب باختر دارند. این چین‎ها بسته تا باز هستند و سطوح محوری آنها شیب زیاد رو به جنوب و شمال دارند. پیکره‎های معدنی در بیشتر موارد دچار انتقال یافتگی از لایه‏بندی- برگ‎وارگی مرحله اول شده و به موازات برگ‎وارگی‎های سطح محوری (AS2) و ترکیبی مرحله دوم (ST2) آرایش دوباره یافته‏اند. برگ‎وارگی ترکیبی به صورت قائم است و راستای شمال خاور- جنوب باختر دارد. کانی‏های سولفیدی موجود در پیکره‎های معدنی در طی رخداد تکتونو- حرارتی مرحله دوم، دچار دگرریختی، تحرک و تبلور دوباره دینامیکی شده‏اند. ساختارهای مرحله سوم (D3)، کنترل‏کننده محلی پیکره‎های معدنی هستند و چین‎ها و پهنه‏های برشی را دربر می‏گیرند.