زمان و شخصیت در فیلم جدایی نادر از سیمین اثر اصغر فرهادی

سینما یکی از پر مخاطب ترین و تأثیرگذارترین رسانه های دنیای مدرن است. فیلم ها بخشی از محبوبیت خود را مدیون روایت هایشان هستند. این روایت است که مخاطب را جذب می کند، او را تحت تأثیر قرار می دهد، یا پیام مؤلف را به او می رساند. از این رو و به دلیل اهمیت ویژه ای که روایت در این رسانه دارد، مطالعه ای ساختاری و عمیق درباره ی آن امری ضروری می نماید. در این پژوهش تلاش شده است تا با رویکردی ساختارگرایانه، روایت یکی از فیلم های مطرح سینمای ایران، یعنی جدایی نادر از سیمین (1389)، ساخته ی اصغر فرهادی، بررسی و مطالعه شود. ابتدا تئوری های ژرار ژنت در باب روابط زمانی میان سطح داستان و روایت در این اثر به کار بسته شده اند و مفاهیم «ترتیب رویدادها»، «تداوم» و «بسامد» در متن فیلم مورد بررسی قرار گرفته اند. پس از آن، تئوری های ساختارگرایانه ی شلومیت ریمون-کنان در باب شخصیت پردازی در روایت متن مطالعه شده اند. بررسی زمان روایت فیلم نشان داد که ترتیب رویدادها در این اثر ترتیبی خطی است و رویدادها در روایت و داستان غالبا تناظر یک به یک دارند. تداوم و بسامد نیز در این فیلم وفادار به سبک واقعگرا است. شخصیت پردازی در این فیلم عموما به روش توصیف غیرمستقیم است و شخصیت ها از خلال کنش، گفتار و قیاس معرفی می شوند.