رویکرد شاعران برجسته معاصر (پس از نیما یوشیج) به باورهای عامه

باورهای عامه بخش مهمی از فرهنگ عامه (فولکلور) به شمار می‌رود و استفاده از این باورها در شعر یک شاعر نشانگر توجه او به محیط پیرامون و پیوند او با توده مردم و فرهنگ آنهاست. این باورها از دیرباز تاکنون در شعر فارسی بازتاب داشته‌اند و شاعران با اشاره به آنها بر زیبایی، تأثیرگذاری، نفوذ و صمیمیت شعر خود افزوده‌اند. در شعر معاصر علاوه بر باورهای سنتی و کلیشه‌ای، گاه به باورهایی جدید و محلی نیز برمی‌خوریم. بر خلاف شاعران گذشته که بدون هیچ نقد و قضاوتی، به نقل این باورها در اشعار خود پرداخته‌اند، شاعران معاصر که غالباً آشنا به این عقاید هستند نه باورمند و پایبند به آنها، رویکردهای مختلفی در این باره داشته‌اند. برخی شاعران معاصر به استفاده از باورهای عامه در جهت خلق مضامین و تصاویر شاعرانه اکتفا کرده‌اند و برخی نیز با دخل و تصرف در اینگونه تلمیحات و یا با نگاهی انتقادی و طنزآمیز به بیان آنها پرداخته‌اند. گاه نیز شاعران معاصر تحت تأثیر میدان تولید ادبی از باور عامه برای ساخت نمادهای سیاسی-­ اجتماعی استفاده کرده­اند. در این مقاله که به روش توصیفی و تحلیل محتوا نگاشته شده است، سعی می‌شود مهم­ترین رویکردهای شاعران برجسته پس از نیما یوشیج در خصوص باورهای عامه بررسی و تحلیل شود.