رویکرد تحلیلی بر تربیت معنویِ عاری از خشونت علیه کودکان

دین مقدس اسلام، شریعت سهله و سمحه نامیده می‌شود و همواره بر عطوفت و مهربانی استوار است؛ از این رو، پرورش و تعالی روحی و روانی کودک به عنوان یک انسان پویا، مستلزم تعلیم و تربیت صحیحی است. اما متأسفانه با برداشت‌ها و تفسیرهای نادرست برخی اولیا و مربیان، به یکی از مسائل چالشی در محیط‌های تربیتی، به‌ویژه تربیت معنوی تبدیل شده است. بدین‌سان، با هدف ارتقای سلامت معنوی کودکان و به‌تبع آن، پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی، در این نوشتار تلاش شده است، با استفاده از روش توصیف و تحلیل محتوا مبتنی بر قواعد و آموزه‌هایی شرعی، دیدگاه فقیهان و موازین و مقررات ملّی به گستره‌ی ماهوی تربیت معنوی و راهبردهای ارتقای تربیت معنوی عاری از خشونت، پاسخ روشنی داده شود. مطالعه نشان می‌دهد، بر اساس تربیتی خداگرا و خدامحور، بنیان‌های اعتقادی در وجود کودک استحکام می‌یابد؛ البته این مهم با رعایت مصالح عالیه و اعتدال و میانه‌روی در آموزش، توأم با مهرورزی، آسان‌گیری، برخورد حکیمانه و عادلانه و پاسخگویی بدون تعصب به شُبهات میسر است، هرچند گاهی استفاده از تأدیب نیز به عنوان آخرین شیوه تربیتی و به قصد احسان ضرورت می‌یابد، اما نه به گونه‌ای که با خشونت و کودک آزاری همراه باشد؛ زیرا می‌تواند به دین‌گریزی، گرایش به عقاید سست بنیان و اُفول پایه‌های ایمان منجر شود. بدین‌سان این مسئله همسو با فقه اسلام، نیازمند تدوین و نهادینه‌شدن مقررات داخلی مطلوب‌تری است.