رویکردی برمقوله پیشگیری از جرم در پرتو نظام قانونی ایران (با تاکید برقانون جدید پیشگیری از جرم)

پیشگیریرامی­توانیکیازراهبردهایاساسیدرحوزهکنترلاجتماعیبرشمردکهدر بردارندهمجموعهراهکارهایمستقیموغیرمستقیمباهدفایجاد امکاناتوموقعیت­هایبازدارندهازوقوعجرموکجرویطراحیوتدوینمی­شود. پیشگیریازجرمازضروریاتزندگیاجتماعیاستکهازگذشته­ هایدورتاکنوندرجوامع مختلفبهاشکالمختلفوجودداشتهاست.ازآنجایی­کهپدیدهمجرمانهعمریبهدرازایزندگی انسانداردوانسان برهه­ ایازتاریخرابهیادنداردکهدرآنشاهدجامعه ­ایعاریازجرمباشد، تدابیرپیشگیرانهنیزعمریبهدرازایپدیدهمجرمانهدارد. منتهیباتحولدراشکالپدیدهمجرمانهو ویژگی­هایآندرتعاملبااوضاعواحوالفرهنگی،اجتماعی،اقتصادیوسیاسیجامعه،تدابیر پیشگیرانهنیزشاهدتحولاتیبودهاست .اینامربالاخصدردورهبعدازانقلابصنعتیوبارشد شهرنشینیوتغییراتبنیادیدرزندگیاجتماعیانسانوبالاخصرشدمیزانبزهکاریبه­ عنوان یکیازنتایجناخواستهتحولاتمذکوروتاثیریکهافزایشنرخبزهکاریدرافزایشاحساسناامنی داشته،نمودبیشتریداشتهاست درایران،هنوزفقدانسیاست­گذاریجامعدراینعرصهبیشازپیش احساسمی­شود.هرچند نهایتاً قانون پیشگیری از جرم پس از حدود 10 سال و گذر از کش و قوس­های طولانی به تصویب رسید ولی با این حال با عنایت به مواد آن همچنان ایرادات عمده­ای یافت می­شود که شاید کارکرد مثبت این قانون را تحت­ الشعاع قرار دهد. لذا در این مقاله بر آنیم تا با نقد قانون مصوب مجمع، با نگرشی نسبت به سابقه ­ی تقنین آن، تا حدودی با جزئیات آن آشنا گردیم.