روش بازنگری شده خودهمبستگی مکانی برای ارزیابی سرعت موج برشی

از ثبت ارتعاشات محیطی یا میکروترمورها در سطح زمین می‌توان اطلاعات با ارزشی درباره ساختار یک‌بُعدی خاک به‌دست آورد. با فرض اینکه قسمت اعظم ارتعاشات محیطی را امواج سطحی تشکیل می‌دهند، با استفاده از خصوصیات پاشندگی امواج سطحی امکان بازیابی سرعت موج برشی به‌صورت تابعی از عمق میسر می‌شود. بررسی میکروترمورها در بازیابی سرعت موج برشی بر مبنای ثبت هم‌زمان آنها در آرایه‌ای از گیرنده‌ها دارای دو مرحله کلی استخراج منحنی پاشندگی (خودهمبستگی) از سیگنال‌های ثبت شده و وارون‌سازی آن برای به‌دست آوردن نیم‌رخ سرعتی است. معمولاً میکروترمورها با چندین آرایه با ابعاد گوناگون ثبت می‌شوند تا از آن منحنی‌های طیفی در باند بسامدی وسیعی به‌دست آید. روش‌های متفاوتی برای پردازش سیگنال‌های ثبت شده وجود دارد؛ در این مقاله به منظور پیدا کردن نتایج قابل اعتمادی از تحلیل میکروترمورها در ساختار کم‌عمق با استفاده از نگاشت‌های مؤلفه قائم میکروترمورهای ثبت شده در یک آرایه، ضرایب همبستگی با استفاده از روش‌های MSPAC و یک مدل جدید، که آن را روش بازنگری شده SPAC نامیده‌ایم، محاسبه شده است. هر دو روش مبتنی بر در نظر گرفتن همبستگی بین کلیه جفت ایستگاه‌های موجود در آرایه هستند و تنها تفاوت آنها این است که در مدل بازنگری شده روی همه همبستگی‌های حاصل از همه ایستگاه‌ها میانگین‌گیری می‌شود درحالی‌که در روش MSPAC جفت ایستگاه‌های دارای فواصل بین‌ایستگاهی مشابه در حلقه‌هایی دسته‌بندی می‌شوند. پس از استخراج ضرایب خودهمبستگی در هر دو مدل، با وارون‌سازی ضرایب به‌دست آمده نیمرخ‌های سرعت موج برشی حاصل از هریک از مدل‌ها بدست آمده است. تحلیل نتایج نشان می‌دهد که هر دو روش مطابقت خوبی با شرایط زیر ساختگاه دارند، ولی نیم‌رخ سرعت موج برشی حاصل از مدل بازبینی شده در اعماق کمتر از 10 متر، دقت بیشتری نسبت به مدل MSPAC دارد.