راهکارهای کاهش اثرات محیط‌زیستی جاده‌های جنگلی

جاده­ها دارای اثرات محیط­زیستی مستقیم و غیرمستقیم روی جمعیت­ها، گونه­ها و اکوسیستم­های جانوری، گیاهی و آبی هستند. توزیع تراکم جاده در جنگل موجب چندپارگی زیستگاه­ها ­شده و انزوا و یا جزیره­ای شدن اکوسیستم را به دنبال دارد. بدین ترتیب زیستگاه جانوران به زیر مجموعه­های کوچکتری تقسیم شده و زمینه برای انقراض گونه­ها فراهم می­شود. امروزه به روش آنالیز پایایی جمعیت (PVA)، الگوی جابجایی جانوران برای رسیدن به یک جمعیت پایا مورد ارزیابی قرار گرفته و مناطق مناسب برای اصلاح چندپارگی به منظور برقراری شبکه زیستگاه‌های پایدار تشخیص داده می­شود. پس از برآورد میزان فایدة اکولوژیکی اصلاح چندپارگی (معمولاً بر حسب تعداد واحدهای زاد و ولد در واحد سطح یا RU بیان می­شود) در هر یک از این مناطق، نسبت به اولویت­بندی مکان‌های اصلاح چندپارگی اقدام می­گردد. مهم­ترین سازه­هایی که به عبور جانوران از عرض جاده و اصلاح چندپارگی زیستگاه کمک می­کنند، شامل زیرگذر و پل سبز می­باشد. کاستن از وسعت دالان­ جاده در زیستگاه­های ارزشمند، نصب فنس در مرز بین جاده و جنگل، منحرف نمودن حجم ترافیک به مسیرهای دیگر، قرار دادن جاده­های با درجات پایین­تر در کنار آب­بندان­ها و نصب علائم هشداردهنده در کنار جاده از دیگر راهکارهای کاهش اثرات محیط­زیستی جاده در  اکوسیستم­های طبیعی است.