راهبردهای سازشی گروه های شکارگر گردآورنده ی پلیئستوسن در زیست بوم های گوناگون

معیشت تمام گروه­های انسانی و انسان­ریخت کره­ی زمین تا پیش از دوره­ی هلوسن، شکار-گردآوری بوده است. در طول دوره­ی پلیئستوسن، شکارگر-گردآورندگان در زیست­بوم­ها و محیط­های معیشتی گوناگون زیسته و با آن به سازش رسید ه­اند؛ از این­رو، راهبردهای معیشتی این گروه­ها، راهبردهای سازشی خوانده می­شوند.برای مطالعه­ ی راهبردهای سازشیِ گروه­های انسانیِ حاضر در دوره­ی پلیئستوسن، ابتدا می­بایست چارچوبی براساس مدل­های انسان­شناختی و بوم­شناسی تحولی ارایه شده و سپس، بر این اساس، یافته­ های باستان­شناختی تحلیل شوند. در این نوشتار، بیشتر به چارچوب­های کلیِ موجود در بوم­شناسی رفتاری انسان برای مطالعه ­ی گروه­های شکارگر-گردآورنده ­ی پلیئستوسن پرداخته می­شود؛چارچوب­هایی که جز با مشاهده ­ی رفتارهای گروه­های شکارگر-گردآورنده ­ی امروزی و مطالعه ی مآخذ موجود صد سال اخیر در مورد آن­ها به­ دست نخواهد آمد. پس از انجام بررسی­ها،به نظر می­رسد که در دید کلی و در مقیاس­های بزرگ (مکانی و زمانی)، ویژگی­های گوناگون محیط­های معیشتی و زیست­بوم­ها بر راهبردهای سازشی گروه­های شکارگر-گردآورنده ­ی پلیئستوسن اثراتی عمیق گذارده ­اند و وابستگی این گروه­ها به ویژگی­های چشم ­انداز پیرامون زندگی بسیار شدیدتر از کشاورزان هلوسن یا حتی شکارگر-گردآورندگان دوره ­های سپسین بوده است. دو دیگر آن که احتمالاً اثرات ویژگی­های زیست­بوم ­های گوناگون بر گروه ­های انسانی به ­صورت تفاوت در یافته ­های باستان­شناختیِ متعلق به دوره ­ی پلیئستوسن در گوشه و کنار کره ­ی زمین قابل پیگیری است. از جمله ­ی این­ها، تفاوت در اندازه و پیچیدگی ساختارهای محوطه ­های باستان­شناختی و نیز تفاوت­های گهگاه عمیق در بقایای جانوری و دست ­ساخته ­هاست.