راهبردهای تکیه‌گاه‌سازی آموزشی در محیط‌های یادگیری حل مشکل

اهداف: تکیه‌گاه‌سازی آموزشی، نوعی پشتیبانی است که به یادگیرنده در یادگیری حل مشکل کمک می‌کند. هدف این پژوهش، بررسی راهبردهای تکیه‌گاه‌سازی آموزشی و تدوین چهارچوب تکیه‌گاه‌سازی آموزشی در محیط یادگیری حل مشکل بود. روش‌ها: تحقیق حاضر به‌صورت آمیخته و شامل بخش‌های کیفی و کمی است. در بخش کیفی از روش تحلیل محتوای کیفی به‌صورت قیاسی و در بخش کمی از روش تحقیق پیمایش استفاده شد. در تحلیل محتوی، 47 مقاله مطابق معیارهای مورد نظر بررسی شد. برای تشکیل الگوی پیشنهادی، داده‌های حاصله تلفیق شدند. ابزار تحقیق پیمایش، پرسش‌نامه محقق‌ساخته بود که روایی آن به تایید 5نفر متخصص حوزه علوم تربیتی رسید. برای اعتباربخشی الگوی پیشنهادی، 20نفر از متخصصان حوزه علوم تربیتی به‌صورت هدفمند انتخاب شدند که الگوی پیشنهادی براساس نظرات آنها اعتباریابی شد. نتایج با استفاده از نرم‌افزار SPSS  18 مورد تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: به‌طور کلی، متخصصان، ارزیابی مثبتی نسبت به چهارچوب پیشنهادی داشتند. سئوال مربوط به راهبردهای تکیه‌گاه‌سازی آموزشی برای محیط‌های یادگیری حل مشکل بدون ساختار (سئوال 7)، کمترین نمره و سئوال مربوط به میزان کارآمدی چهارچوب در محیط‌های یادگیری مبتنی بر کامپیوتر (سئوال 11)، بیشترین نمره را دریافت کردند. نتیجه‌گیری: تدوین راهبردهای تکیه‌گاه‌سازی مطلوب در طراحی محیط‌های یادگیری ضروری است.