رابطۀ بین فراوانی قارچ‌های ماکروسکوپی چوب‌زی درختان بلندمازو (Quercus castaneifolia C.A.M.) و ممرز (Carpinus betulus L.) با عوامل فیزیوگرافی (مطالعۀ موردی: جنگل خیرود نوشهر)

قارچ‌ها بخش بزرگی از موجودات زنده هستند که در شرایط اکولوژیکی متفاوت یافت می‌شوند و یکی از اجزای مهم اکوسیستم جنگل به‌شمار می‌روند. باتوجه به اینکه جنگل‌های شمال ایران غالباً کوهستانی‌اند و تنوع رویشگاهی بالایی نیز دارند، بررسی این موضوع بسیار مهم است که عوامل مهم فیزیوگرافی ازقبیل ارتفاع از سطح دریا، شیب و جهت دامنه تا چه حد در تنوع و فراوانی قارچ‌های ماکروسکوپی درختان بلندمازو و ممرز این جنگل‌ها مؤثر است. برای کسب اطلاعات در این زمینه جنگل آموزشی و پژوهشی خیرود در نوشهر انتخاب شد و بعد از انجام دادن جنگل‌گردشی‌های مقدماتی و انتخاب پارسل‌های مورد نظر، در فصل‌های تابستان و پاییز طی چندین برداشت در پارسل‌های 110، 207 و 311 به‌ترتیب واقع در بخش‌های پاتم، نم‌خانه و گرازبن این جنگل نمونه‌برداری انجام شد و از کلیۀ درختان بلندمازو و ممرز قارچ‌زده آماربرداری صددرصد شد. درمجموع این سه پارسل 190 نمونه قارچ ماکروسکوپی از روی درختان بلندمازو و ممرز جمع‌آوری شد که 113 نمونۀ آن‌ها مربوط به قارچ‌های چوب‌زی بودند. نمونه‌های جمع‌آوری شده در آزمایشگاه قارچ‌شناسی موسسۀ تحقیقات گیاه‌پزشکی کشور شناسایی شدند. شناسایی نمونه‌ها با استفاده از منابع استاندارد و براساس خصوصیات ماکروسکوپی و میکروسکوپی قارچ‌ها صورت گرفت. پس از محاسبات آماری در محیط SAS و آزمون دانکن، نتایج این بررسی نشان داد، در سطح 1 درصد، فراوانی قارچ‌های ماکروسکوپی چوب‌زی و عوامل فیزیوگرافی (ارتفاع از سطح دریا، شیب و جهت دامنه) رابطۀ معنی‌داری دارد؛ به‌طوری‌که بیشترین فراوانی قارچ‌های ماکروسکوپی چوب‌زی به‌ترتیب در ارتفاع 800 تا 1200 متر بالاتر از سطح دریا، شیب 0 تا 20 درصد و در جهت غرب و جنوب غرب است.