رابطه شادکامی، تاب‌آوری و خودکارآمدی تحصیلی با سازگاری تحصیلی دانش‌آموزان پسر پایه دهم

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه شادکامی، تاب‌آوری و خودکارآمدی تحصیلی با سازگاری تحصیلی دانش‌آموزان پسر پایه دهم انجام شد. این پژوهش مقطعی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش دانش‌آموزان پسر پایه دهم شهرستان شوش در سال تحصیلی 97-1396 بودند که از میان آنها 170 نفر با روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. داده‌ها با کمک پرسشنامه‌های شادکامی (آرگایل و لو، 1990)، تاب‌آوری (کونور و دیویدسون، 2003)، خودکارآمدی تحصیلی (جینکز و مورگان، 1999) و سازگاری تحصیلی (بکر و سیربک، 1984) جمع‌آوری شدند. برای تحلیل داده‌ها از روش‌های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه با مدل همزمان استفاده شد. یافته‌ها نشان داد خودکارآمدی تحصیلی (327/0=r)، شادکامی (284/0=r) و تاب‌آوری (195/0=r) با سازگاری تحصیلی دانش‌آموزان پسر رابطه مثبت و معنادار داشتند. همچنین خودکارآمدی تحصیلی، شادکامی و تاب‌آوری به‌طورمعناداری توانستند 9/18 درصد از واریانس سازگاری تحصیلی دانش‌آموزان پسر را پیش‌بینی کنند که در این پیش‌بینی سهم خودکارآمدی تحصیلی بیشتر از سایر متغیرها بود (05/0>p). نتایج حاکی از اهمیت شادکامی، تاب‌آوری و خودکارآمدی تحصیلی در پیش‌بینی سازگاری تحصیلی دانش‌آموزان پسر می‌باشد. بنابراین مشاوران و روانشناسان برای افزایش سازگاری تحصیلی دانش‌آموزان پسر می‌توانند خودکارآمدی تحصیلی، شادکامی و تاب‌آوری آنان را از طریق کارگاه‌های آموزشی افزایش دهند.