رابطه بین ابعاد یادگیری گروهی و فردی در یادگیری سازمانی پرستاران بالینی : مطالعه موردی

مقدمه: یادگیری کارکنان به عنوان کلید اصلی توسعه و یکی از  ارکان مهم هر سازمان  در جهت پویایی و اثربخشی آن محسوب می­شود. پرستاران به عنوان یکی از منابع بزرگ دانش سازمانی و از عناصر مهم انتقال دانش در بیمارستان­ها می­توانند نقش اصلی در فرآیند یادگیری سازمانی را ایفا نمایند که باید توسط مدیران پرستاری تسهیل گردد.  هدف :این مطالعه به منظور تعیین رابطه بین ابعاد یادگیری فردی و گروهی در پرستاران بیمارستان فارابی تهران انجام شده است. مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی در طی سال های ( 1393- 1392 ) انجام شده که در آن( 205 ) پرستار شاغل در بیمارستان فارابی تهران به صورت تمام شماری انتخاب شدند.  ابزار جمع­آوری داده­ها پرسشنامه استاندارد شده یادگیری فردی و گروهی بود. پایایی پرسشنامه یادگیری فردی (911/0)  و یادگیری گروهی (904/0) از طریق آلفای کرونباخ محاسبه شد. داده­ها با استفاده  از نرم افزار SPSS نسخه 19 و روش­های آماری توصیفی-تحلیلی تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ ها : نتایج نشان دادند که میزان یادگیری در ابعاد فردی و گروهی در این بیمارستان در سطح  متوسط  بوده، طوری که میانگین نمره کل قابلیت یادگیری در بعد فردی (78/11±78/65) و میانگین کل قابلیت  یادگیری در بعد گروهی (12/8±56/43)  بوده است. ارتباط بین آن­ها بر اساس ضریب همبستگی پیرسون  مستقیم است(556/0=r ) و برازش رگرسیون خطی نشان داد که  ( 31% ) نمره یادگیری در بعد فردی توسط نمره یادگیری در بعدگروهی افراد تبیین می­شود (31/0=R Square ). نتیجه‌گیری: مدیران پرستاری و بیمارستان می توانند با توسعه یادگیری پرستاران در بعد گروهی، میزان یادگیری را در بعد فردی آنها افزایش دهند. لذا، به آنها پیشنهاد می شود به اتخاذ روشهای گروهی در آموزش و یادگیری پرستاران در دوره های آموزشی ضمن خدمت مبادرت شود.