رابطه امیدواری، تجارب معنوی روزانه و کیفیت زندگی در دانشجویان مجرد دانشگاه تربیت معلم تهران سال تحصیلی 91-90

مقدمه: در مورد نقش و اهمیت مذهب و معنویت در زمینه سلامتی و بیماری علاقه رو به رشدی وجود دارد و مطالعات تجربی متعدد، نشانگر روابط معنی­دار میان مذهب، معنویت و سلامت هستند. با توجه به اهمیت امیدواری در چگونگی بهزیستی روانی و کیفیت زندگی، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین امیدواری، تجربه معنوی و کیفیت زندگی دانشجویان صورت گرفت. مواد و روش ­ها: این مطالعه توصیفی با جامعه آماری کلیه دانشجویان کارشناسی دانشگاه تربیت معلم تهران در سال تحصیلی 91-90 انجام گرفت. تعداد ۳۵۰ نفر با استفاده از روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای چند مرحله­ای به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع­آوری داده­ها از مقیاس کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی، امیدواری اشنایدر و تجارب معنوی روزانه استفاده گردید. به منظور ارائه و تجزیه و تحلیل داده­ها از روش­های آمار توصیفی، آزمون t، و تحلیل رگرسیون چندمتغیری استفاده شد. یافته ­ها: وجود نقش پیش‌بینی کننده ابعاد امیدواری برای متغیر کیفیت زندگی مورد تأیید قرار گرفت(05/0p<). مدل ارائه شده توانست ۳۱/۰ واریانس متغیر کیفیت زندگی را تبیین کند (۵۷/۷۵F=، 00۱/۰p<). نتایج آزمون تی برای تفاوت پسران و دختران در متغیرهای کیفیت زندگی، امیدواری و تجربه معنوی به ترتیب ۹۴۷/۱-، ۴۵۳/۰ و ۸۳۶/۳- گزارش شد. با توجه به نتایج مشاهده شده وجود نقش پیش‌بینی کننده برای  متغیر کیفیت زندگی مورد تأیید قرار گرفت. نتیجه­ گیری: نتایج تحلیل رگرسیون  بیان می­کند که امیدواری و تجارب معنوی روزانه می­توانند کیفیت زندگی را در دانشجویان پیش­بینی کنند. نتایج نشان داد که بین کیفیت زندگی و امیدواری دانشجویان دختر و پسر تفاوت معنی­داری وجود ندارد، اما در تجارب معنوی روزانه این تفاوت معنی­دار است. نتایج تحقیق حاضر نشانگر اهمیت تجارب معنوی روزانه و کیفیت زندگی در پیش­بینی امیدواری دانشجویان است.