دانشگاه دیجیتالی بستری برای یادگیری دیجیتالی در دوران کرونا و پساکرونا

مطالعه حاضر با هدف معرفی دانشگاه دیجیتالی به عنوان بستری مناسب برای یادگیری دیجیتالی در دوران کرونا و پساکرونا انجام شد. امروزه شیوع ویروس کرونا، تغییرات چشم‌گیری در ماهیت و کارکرد آموزش عالی و به‌ویژه دانشگاه‌ها ایجاد کرده است که دانشگاه دیجیتالی، رهیافت مسیر تکاملی دانشگاه و مراکز آموزش عالی در مواجه با بحران کرونا و پس از آن به شمار می‌رود. پژوهش حاضر با روش مروری برای جمع‌آوری نظام‌مند مطالعات انجام شده به‌ویژه در دوران کرونا بود. یافته‌های پژوهش حاضر تأکید بر یکپارچه‌سازی دیجیتالی دانشگاه داشته به‌طوری‌که تمامی کارکردها، فرایندها و رویه‌های آن به صورتی دیجیتالی و یکپارچه درآید. یادگیری با تعریفی دیجیتالی، اجزایی ازجمله روش‌های یادگیری دیجیتالی، زمینه‌های یادگیری دیجیتالی، ابزارها و شبیه‌سازها و سیستم‌های پشتیبان یادگیری دیجیتالی را در برمی‌گیرد. با تأکید بر یادگیری دیجیتالی، ویژگی‌هایی ازجمله انعطاف‌پذیری، موازی‌سازی، اثربخشی، کارآمدی، برابری اجتماعی، بین‌المللی‌سازی، کیفیت و نقش جدید استاد-دانشجو در دانشگاه دیجیتالی بروز می‌نماید و مزایایی هم‌چون یادگیری بدون مشکل، ثبت تاریخچه یادگیری فراگیران، یادگیری تعاملی، کاهش هزینه‌ها و مانند آن را به وجود می‌آورد.ودر نهایت توجه به سیاستگذاری در محورهای(آموزشی شامل ارزشیابی، نظارت و کیفیت آموزش دیجیتالی، محتوای دیجیتالی، برنامه درسی دیجیتالی و فرایند یاددهی- یادگیری دیجیتالی) فنّاوری شامل(سیاست‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری و سیاست‌های پشتیبانی) ساختاری شامل(سیاست‌ها و قوانین دیجیتالی، مدیریت و رهبری دیجیتالی) فرهنگی شامل(مدیریت ارتباطات دیجیتالی، بین‌المللی کردن دوره‌های آموزش عالی، شناخت و نگرش نسبت به دوره‌های دیجیتالی و دسترسی به آموزش عالی و برابری اجتماعی) و سیاستگذاری مالی(مدیریت مالی، روش‌های تأمین منابع مالی و شیوه‌های تخصیص منابع مالی) حائز اهمیت می‌باشد. براین اساس، دانشگاه دیجیتالی به عنوان بستری مناسب برای یادگیری دیجیتالی، راهبردی اثربخش در آموزش عالی در دوران کرونا و پس از آن را معرفی می‌کند.