خوانش گفتمانی از مناقشات امر جنسی در ایران

عرصة سیاست‏گذاریِ امر جنسی در ایران محل مناقشة نظری دو رویکرد عمده است. مقالة حاضر درصدد ارائة یک صورت‏بندی گفتمانی از مناقشات نظری این دو رویکرد در جامعة ایرانی است. در این پژوهش، از روش تحلیل گفتمانی فرکلاف و لاکلا و موف به صورت ترکیبی بهره گرفته شده است. نتایج پژوهش حاکی از آن بود که رویکرد اول با ابتنا بر مبانی دینی، ایدة تربیت جنسی با محوریت اخلاق جنسی را پیگیری می‏کند و مفاهیمی چون هویت جنسی، ازدواج آسان و بهنگام، حجاب و خویشتن‏داری و... را در زیست جنسی جامعة ایرانی برساخت و امر جنسی را در شبکه‏ای از عناصر زیستی و فرهنگی مطالعه می‏کند که در آن گاهی مواجهه با امر جنسی نه‌تنها زدودن ابهام، بلکه حتی افزودن بر آن نیز هست. رویکرد دوم نیز با ابتنا بر ادبیات لیبرالیستیِ جامعة بین‏المللی بر ضرورت آموزش جنسی با محوریت دانش و آگاهی جنسی تأکید دارد و دال‏ها و مفاهیمی چون تمایز همجنس‏گرایی و هم‏جنس‏بازی، احترام به حقوق اقلیت‏های جنسی، تمایز جنس و جنسیت، نفی ازدواج کودکان و... را برساخت می‏کند. مهم‌ترین استراتژی این گفتمان در مواجهه با امر جنسی، صراحت و ابهام‏زدایی از امر جنسی است. عرصة عمومیِ متأخرِ مناقشاتِ این دو رویکرد، سند 2030 سازمان ملل بود.