جایگاه رسانه‌های ارتباط جمعی در آموزش نگرش و اخلاق زیست محیطی

با مرور بر وضعیت محیط زیست می‌توان دریافت که ناآگاهی یا بی‌توجهی انسان‌ها به محیط، به دلیل کمبود آموزش‌های علمی و کارشناسانه، داشتن نگرش‌ها و رفتارهای نادرست به محیط زیست، عدم مسئولیت در قبال محیط زیست و به طور کلی نداشتن دانش و سواد زیست محیطی از علل مهم و تاثیرگذار در آلودگی و تخریب محیط زیست بوده است. آموزش و رسانه‌های ارتباطی به عنوان دو رکن اساسی در حفاظت از محیط زیست نقش بارزی دارند. آموزش محیط زیست، بنیادی‌ترین شیوه حفاظت از محیط زیست می‌باشد که زمینه ارتقای آگاهی‌های موثر را فراهم می آورد. اولین گام در فرایند آموزش محیط زیست، دست یابی به اطلاعات از طریق رسانه‌هاست. امروزه در میان ابزارهای آموزشی، رسانه‌ها ابزارهای آموزشی قوی و موثری هستند که در جهت تعدیل رفتارهای انسانی و انتشار عادات و ارزشهای فرهنگی، جامعه پذیری و تغییر در نگرش و رفتارهای زیست محیطی می توانند نقش اساسی ایفاء کنند. رسانه‌های ارتباط جمعی می‌توانند به عنوان مکمل نهادهای رسمی آموزش، به شیوه‌های مستقیم یا غیرمستقیم به آموزش مخاطبان در زمینه محیط زیست و حفظ آن اقدام کنند و جزء تفکیک ناپذیر فرایند آموزش و یادگیری باشند. بر همین اساس، بررسی جایگاه رسانه‌های ارتباط جمعی در آموزش نگرش و اخلاق زیست محیطی، هدف اصلی این تحقیق می‌باشد. بدین منظور، در مقاله توصیفی حاضر کتب مختلف و دیدگاه‌های صاحب‌نظران مورد مطالعه و بررسی قرار گرفته است.