جایگاه بدایع‌الوقایع در تاریخ‌نگاریِ هنری عصر سلطان‌حسین بایقرا (مطالعه موردی موسیقی‌دانانِ خراسانی)

تاریخ‌نگاریِ هنری ایران را می‌توان از جمله حوزه‌های تاریخ‌نگاری دانست که تا کنون مورد مداقه جدی قرار نگرفته‌است. یکی از موضوعاتی که در دورۀ تیموریان مورد توجه حکمرانان قرار گرفت، توجه به طبقه هنرمندان بود، چنانکه این جریان در عصر سلطان‌حسین بایقرا (911-875ق) و سایر درباریان به‌دلیل طبع هنری و علاقه به اهل هنر و به‌ویژه موسیقی‌دانان با سیاست‌های حمایتی تعقیب و تا حد زیادی در تواریخ این دوره انعکاس یافت. هدف از این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی و نگرشی تاریخی-هنری پرسش به این پاسخ می‌باشد که بدایع‌الوقایع اثر زین‌الدین واصفى (961-890ق) در تاریخ‌نگاریِ هنری ایران و منحصرا در روند بررسی موسیقی‌دانان عصر بایقرا در خراسان‌بزرگ، از چه جایگاهی برخوردار و بیانگر چه اطلاعاتی است؟ یافته‌ها حاکی از آن است که این اثر تا حد زیادی فارغ از دیدگاه‌های سیاسی-درباریِ سایر تواریخ این دوره، بازتابی از زندگانی طبقات مختلف جامعه و قشر موسیقی‌دانان می‌باشد، چنانکه واصفی به ذکر نکاتی انحصاری از موسیقی‌دانان این دوره پرداخته که تا حد بسیار زیادی در سایر تواریخ ذکر نگردیده است. از این منظر بررسی تحلیلیِ گزارش‌های بدایع‌الوقایع و نیز تطبیق با سایر تواریخ این دوره از سویی اطلاعاتِ نوینی از حیات موسیقی دوره سلطان حسین ارائه داده و از سویی پژوهش‌های پیشین در حوزه موسیقیِ عصر بایقرا مبتنی بر متون تاریخی را نیازمند بازبینی قرار می‌دهد.