توسعه یک مدل GIS مبنا به‌منظور مکان‌یابی مراکز محلات و نواحی شهری مبتنی بر مفاهیم اختلاط کاربری‌ها

در نظریه جداسازی کاربری‌ها، کاربری‌ها به علت ماهیت تزاحمی خود از هسته‌های سکونتی شهرها فاصله گرفته و برای جبران این فاصله بر استفاده از اتومبیل تأکید شد که این موضوع سبب از میان رفتن نقش محله و ناحیه و مراکز آن‌ها گردید. پس از آشکار شدن پیامدهای منفی این نظریه، رویکردهای نوین شهرسازی بر توسعه اختلاط کاربری‌ها و احیا بافت مرکز محله و ناحیه تأکید دارند. هدف از این تحقیق بهره‌گیری از قابلیت‌ها و تحلیل‌های GIS به‌منظور توسعه مدلی جهت مکان‌یابی و اولویت‌بندی مراکز محلات و نواحی شهری با بهره‌گیری از مفاهیم اختلاط کاربری است. این تحقیق با توسعه مدلی بر پایه سنجش پنج شاخص کمی برای واحد مکانی گره، در دو مرحله ابتدا به مکان‌یابی و سپس رتبه‌بندی مراکز پیشنهادی محله و ناحیه در منطقه هفت شهرداری تهران پرداخته است. روش  کلی استفاده شده در این تحقیق کمی‌سازی معیارهای کیفی در قالب شاخص‌های عددی و تلفیق مرحله به مرحله‌ی این شاخص‌ها است. ارزیابی نتایج به‌دست‌آمده، نشان‌دهنده قابلیت مدل و شاخص‌های معرفی‌شده در شناسایی نقاط بالقوه و بالفعل جهت در نظر گرفته شدن به‌عنوان مرکز محله و ناحیه و انطباق نتایج به‌دست‌آمده از مدل با مطالعات پایه صورت گرفته برای منطقه مورد مطالعه است.