تهیه و ارزیابی بارگذاری پروتئین ریواکس در نانوذرات کایتوزان

سابقه و هدف: سم ریسین یک گلیکوپروتئین هترودایمر می­باشد که با توجه به سمیت بالا از آن بعنوان یک عامل بیوتروریسمی استفاده می­شود. درحال حاضر مطالعات ایمنی­زایی علیه ریسین بر روی دو کاندید واکسن زیر واحدی شامل ریواکس و RVEc متمرکز شده است. این مطالعات، ایمنی­زایی کاندید واکسن را به صورت تنها و همراه با ادجوانت مورد بررسی قرار داده­اند ولی تاکنون از سیستم­های تحویل نوین مانند نانوذرات، برای بهبود ایمنی­زایی آنها استفاده نشده است. هدف از این تحقیق،تهیه و ارزیابی بارگذاری کاندید واکسن نوترکیب ریواکس در نانوذرات کیتوزان می باشد. مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی، پس از انتقال ژن ریواکس به باکتری، القاء بیان و تخلیص پروتئین ریواکس توسط ستون کروماتوگرافی میل ترکیبی، پروتئین ریواکس در نانوذرات کایتوزان با روش ژلاسیون­یونی بارگذاری شد. سپس خصوصیات نانوذرات شامل اندازه، مورفولوژی، درصد احتباس و الگوی رهایش پروتئین ریواکس از نانوذرات و پایداری این پروتئین در طی شرایط اسیدی بارگذاری در نانوذرات توسط SDS-PAGE مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین بررسی ایمنی­زایی بر روی 3 گروه 4تایی موش توسط پروتئین ریواکس، نانوذرات حاوی پروتئین و بافرفسفات صورت پذیرفت. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که نانوذرات حاوی پروتئین دارای اندازه 178نانومتر، پتانسیل زتای27/8+ میلی­ولت و شاخص پراکندگی برابر 0/193 می­باشند. همچنین برطبق نتایج SDS-PAGE مشخص شد که پروتئین ریواکس در طی فرآیند تهیه نانوذرات کایتوزان تخریب می­شود. بالاترین تیتر آنتی­بادی مربوط به گروه دریافت کننده پروتئین به تنهایی بود (0/082 ± 2/606) که با گروه دریافت‌کننده نانوذرات حاوی پروتئین (0/005 ± 0/367) و گروه شاهد تفاوت معنی­ داری داشت (0/01p<). همچنین از لحاظ آماری تفاوت معنی­داری بین نمونه­های شاهد و نانوذرات بارگذاری شده مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که پروتئین ریواکس در شرایط اسیدی تولید نانوذرات کایتوزان، ناپایدار بوده و روش ژلاسیون­یونی برای بارگذاری ریواکس در نانوذرات کایتوزان مناسب نمی­باشد.